ukazujący dylematy dowódcy odpowiedzialnego za ludzi (żołnierzy i cywilów), a nie same napierdalanki z piroefektami dla gimnazjalistów. Podziwu godny fakt utrzymania dyscypliny w topniejącym oddziale - Ruscy w czerwonej partyzantce lepiej by nie potrafili (i obyło się bez publicznych egzekucji).

Ciekawy motyw kontaktów pomiędzy obozami dla cywili, a oddziałem w dżungli, oraz prób (wręcz politycznych) umożliwienia złożenia broni japońskiemu dowódcy. Biorąc pod uwagę fakt że jeszcze w latach 70-tych trafiano na takich „ostatnich samurajów” na Filipinach i Borneo film można uznać za realistyczny.

Warto dodać że Saipan uświadomił amerykanów co czeka ich na macierzystych wyspach Japonii. Pomimo stosunku siły ognia 1:350 (w tym kalibru 406 mm – salwa pocisków zdolna równać z ziemia całe osiedla)panowania w powietrzu i przewagi liczebnej 1:3, straty amerykanów wynosiły prawie 17 tyś. (27 DP właściwie została rozbita). W dodatku dow. USA było przerażone determinacja cywili, którzy woleli popełnić masowe samobójstwa całymi rodzinami niż poddać się. Z 43 682 Japończyków(cywili i żołnierzy) zginęło 41 244.