I takie wpisy chętnie i miło się czyta. Konkretnie napisane, co dlaczego i jak. Uargumentowane w odpowiedni sposób.

Jednakże dodam coś od siebie. Przyjęło się tak, że klasyki nie wolno krytykować. Jest ona klasyką i tak zostanie do końca... Biorąc pod uwagę ten fakt, niektóre filmy właśnie te z lat 40, 50 czy nawet 60 stały się fundamentem dla kolejnych reżyserów, którzy tworzyli swoje dzieła na podstawie właśnie takich filmów, jak ten. To właśnie na dziełach Bergmana czerpią inspirację (piszę z pamięci) chociażby Aranofsky. Dzisiejsze ambitne kino wyrasta właśnie na tych pierwszych filmach, które wtedy zaowocowały wiele dla kina, a dzisiaj niestety... dla nas młodych widzów, (niekoniecznie jeszcze znających się do końca na kinie) mogą po prostu zawodzić. Jednak jest w nich wielka moc, która wniosła wiele do kinematografii, Musimy to poczuć.

P.S Forma może wydawać się dzisiaj uboga, jednak "wczoraj" była naprawdę prekursorem. A sama treść... jest bardzo mocno uargumentowana w filmie, dlaczego uznany jest za jeden z ważniejszych filmów w kinie.

Pozdrawiam.

Jasne, wiadomo, że starsze filmy stanowią fundamenty pod nowsze produkcje, to przecież naturalna kolej rzeczy - ale gdybym miał oceniać film przez pryzmat jego wkładu w kinematografię, to musiałbym dawać "dyszki" np. prawie wszystkim filmom niemym, które są zwykle dla mnie raczej ciężko zjadliwe. Nie wiem, czy Aronofskiego można nazwać takim naprawdę ambitnym kinem, chociaż może w "Requiem dla snu", za którym nie przepadam osobiście, jest coś z Bergmana - wszystko pokazane bardzo łopatologicznie i podane na tacy. Na razie więcej filmów Szweda nie oglądałem, chociaż zamierzam jeszcze kilka razy spróbować.

Żeby nie było, to oczywiście uważam, że jest od groma starszych filmów, które dzisiaj ogląda się świetnie i biją na łeb obecne produkcje, do tego w ogóle nie "trącą myszką", w ogóle nie czuć w nich tego archaicznego sposobu narracji czy sceniczności. Choćby "Kotka na gorącym blaszanym dachu", która co prawda była ekranizacją sztuki teatralnej, ale oglądając ją w ogóle nie miałem wrażenia, że to film sprzed prawie 60 lat.

W ogóle to wydaje mi się, że dawniej wszystkie produkcje były bardziej "ambitne" niż dzisiaj, nawet te mainstreamowe blockbustery. Nawet "Rashomon" w zamierzeniu kręcony był jako kino czysto rozrywkowe. Bergman jak na razie zniechęcił mnie taką pretensjonalnością i brakiem dystansu - to mi przeszkadza również u niektórych bardziej współczesnych reżyserów filmów uważanych za wymagające i ambitne.

Tak tylko pokrótce odniosę się do komentarza, bo większości się zgadzamy.

"Requiem dla snu", za którym nie przepadam osobiście, jest coś z Bergmana - wszystko pokazane bardzo łopatologicznie i podane na tacy."

Nic bardziej mylnego. Filmy Bergmana są bardzo złożone, stworzone do interpretacji. Wymagają od widza znajomości kina chociażby skandynawskiego.Szerszego spojrzenia na sprawę, oczytania widza. Bez tego filmów które nie rozumiemy, nie będą nam się podobać. Spójrz Siódma pieczęć czy Persona. Zupełnie przeciwieństwa od "Tam gdzie rosną poziomki". Musisz koniecznie kiedyś obejrzeć te tytuły.

"Nawet "Rashomon" w zamierzeniu kręcony był jako kino czysto rozrywkowe"

Możliwe, ale w tym wypadku znów wracamy do punktu wyjścia. To kolejny tytuł przez który właśnie powstało kino na które patrzymy z wielu perspektyw. Tak się przyjęło, że to co było pierwsze było najlepsze. Reszta to kopia kolejnych reżyserów, którzy czerpią swoje inspiracje od wspominanego Bergmana czy np. Kurosawy.