Mam podobnie. :)

Moja "miłość" do filmów Bergmana wzięła się z prozaicznej przyczyny... Ot, zakochałem się w obrazie pięknej Marianne. Dla mnie to najpiękniejszy, idealny wizerunek kobiecej urody w kinie. I choć od tamtego czasu przed moimi oczami "widza" przewinęło się ogromnie dużo pięknych twarzy, kobiet o urodzie Wenus, żadna inna aktorka nie wywarła na mnie tak ogromnego wrażenia jak Ingrid Thulin.

Jak można oglądać coś, co wpędza w depresję i jeszcze się z tego cieszyć? Czemu filmy które dają ludziom nadzieję, pokrzepiają, poprawiają humor są stawiane na niższej półce? Co jest zdrowsze, smutek czy radość?

Myślę, że o wartości filmu, czy w ogóle sztuki decydują emocje, niekoniecznie pozytywne. Co zdrowsze? Ba, większość ludzi żyje niezdrowo.

Zdecydowanie zgadzam się w kwestii emocji. Tę myśl można nawet jeszcze bardziej poszerzyć. Nie tylko filmu, nie nawet sztuki, tylko o wartości całego życia decydują emocje. Już od czasów antycznych najwybitniejsi twórcy kochali mówić o życiu jako teatrze, o maskach jakie zakładamy. Zatem jeśli życie jest sztuką teatralną, to może w taki sam sposób należy oceniać jego wartość? Nawet ten Pana ukochany film niesie dokładnie takie przesłanie! Po co komu długowieczność, wybitne osiągnięcia i najwyższe honory, jeśli zostały one zdobyte poprzez popełnienie przestępstw gruboskórności i samolubności, za które dostaje się bezlitosną karę. Samotność.
Wybitnych dzieł o podobnej tematyce jest bez końca, a będzie tylko jeszcze więcej, ponieważ prawdziwą sztukę tworzy się właśnie pod wpływem emocji, które muszą znaleźć jakieś ujście, choćby tymczasowe.

Padło również pytanie, jak można oglądać coś, co wpędza w depresję i jeszcze się z tego cieszyć? Patrząc na to pierwszy raz można faktycznie uznać, że to jakieś bzdury. Można nawet stwierdzić, że to jest paradoks! Mam depresję, ale jestem szczęśliwy? Lecz jak naprawdę się nad tym zastanowić, ma to całkowity sens. Smutek i radość są ze sobą ściśle związane. Żeby istniało jedno, musi istnieć drugie. Żeby doświadczyć prawdziwego szczęścia, trzeba poznać prawdziwy smutek, bo inaczej jak byśmy je rozróżnili? Zatem już w ogóle nie można mówić, że któraś z tych emocji jest zdrowsza, one wynikają jedna z drugiej. Niezdrowa co najwyżej jest apatia.
Właśnie taki schemat emocjonalny o jakim mówię ma w moim odczuciu to arcydzieło Bergmana. Pokazuje najgorszą stronę, żal, smutek, strach, razem z głównym bohaterem popadamy w ogromny niepokój. Lecz w kontraście do tego wszystkiego, zakończenie jest bardzo optymistyczne. Okazuje się, że niektóre rzeczy nadal można zmienić, że nadal nie jest za późno na okazanie ciepła. Profesor Isak zrozumiał to w ostatniej chwili. Dzięki niemu, my mamy okazję uświadomić to sobie dużo wcześniej.

A może coś tu tłumaczy starożytny termin "katharsis" - oczyszczenie przez sztukę, po jakby przejściu emocji przedstawianych na scenie na odbiorcę. Jest to jak nadmierne rozgrzanie w saunie (lub odwrotnie, zmarznięcie za sprawą krioterapii), by wyjść stamtąd zdrowym, we właściwej temperaturze.

Dziś możesz obejrzeć na tvp kultura

Dzięki, mam go w odrestaurowanej wersji HD nawet na smartfonie, zawsze pod ręką :)

szacun :)