Jestem przekonany, że Stephen Frears dobrze znał film Woody Allena „Seks nocy letniej” i postanowił odpowiedzieć. Nie na zasadzie remake’u, tylko inspiracji. Nie mam o to najmniejszych pretensji, a wręcz przeciwnie.
Pochwała nr 1 należy się za zaangażowanie Gemmy Arterton. Ta córka spawacza i sprzątaczki z Kentu jest, w mojej skromnej ocenie, godną następczynią Moniki Bellucci. Dostrzegam w niej tą samą skoncentrowaną kobiecość, posągowość rysów i bujnych kształtów, pewną tajemniczość, dystans ale też magnetyzm. Mam nadzieję, że nie dopadną jej żadne nieszczęścia w rodzaju anoreksji (której, na szczęście, nic na razie nie zapowiada) oraz że zagra kiedyś rolę na miarę „Maleny”.

Na razie mamy jedynie allenowską w stylu „Tamarę” i też nie jest źle. Powiedzmy od razu, że film jest dość specyficzny. Jeżeli ktoś oczekuje tradycyjnej narracji znanej np. z większości komedii romantycznych, może się rozczarować i zirytować. Opowieść jest rwana, swobodnie przeskakuje od jednej postaci do drugiej, poszczególne wątki splatają się ze sobą w sposób bardziej lub mniej uporządkowany. Zdecydowanie nie jest to perfekcyjny hollywoodzki produkt. Natomiast oprócz analogii do Allena można dostrzec pewne podobieństwa do klasyki brytyjskiego humoru – np. pisarz stratowany przez krowy to makabryczny pomysł godny Latającego Cyrku Monthy Pythona.

Znajdujący się w centrum wydarzeń wiejski dom pracy twórczej jest raczej schronieniem dla nieudaczników niż mistrzów słowa. Sukces na rynku wydawniczym odniósł jedynie sam gospodarz. Innym człowiekiem sukcesu, pojawiającym się w filmie, jest rockowiec Ben, jednak są to chyba najmniej sympatyczne postaci. Na pierwszy plan, także pod względem sympatii widzów, wysuwają się natomiast dwie notoryczne wagarowiczki, dla których dzień bez zadymy/intrygi/przygody jest dniem straconym.

Chociaż tonacja filmu jest słodko – gorzka, Frears nie stara się w komediowej formie pomieścić zbyt wielu ważkich prawd o życiu, twórczości, etc. Po prostu z wdziękiem opowiada zabawne perypetie charakterystycznych postaci. Nie obraża przy tym ani inteligencji widzów, ani ich zmysłu estetycznego, gdyż szczególne brawa należą się właśnie za zdjęcia - w równie mistrzowski sposób ukazujące urodę hrabstwa Dorset jak też godnej swego imienia Gemmy Arterton.

Serdecznie zapraszam na stronę: rekomendacje.npx.pl