Młoda wdowa o imieniu Tampopo prowadzi skromny bar makaronowy, w którym stołują się głównie kierowcy zatrzymujących się ciężarówek. Jeden z nich, Goro, zdegustowany jakością serwowanego jedzenia i oczarowany skromną właścicielką podupadłego lokalu - postanawia pomóc w nadaniu jej kuchni wykwintnego smaku. W komedii Itamiego wątek główny obudowany jest całą serią niezwykłych epizodów. Śledzimy biznesowo-uczuciowe relacje Goro i Tampopo, życie jej syna, ale i losy pojawiających się w barze klientów, choćby młodego gangstera o nienagannych manierach, który właśnie dowiedział się, że wydano na niego wyrok śmierci, więc w ostatnią noc chce utonąć w ramionach pięknej kochanki oraz smaku wyszukanych potraw. Wszystkie epizody i postacie łączy w filmie wszechobecny motyw jedzenia. Dla reżysera jest to sposób na mówienie o ludzkich namiętnościach, ale również o współczesnej Japonii i konsekwencjach zderzenia jej kultury z amerykańsko-europejskimi wpływami.

Perła japońskiego kina, pierwszy w historii ramen western, traktujący tę etykietę bardzo dosłownie. Oto Goro, współczesny kowboj, który zamienił konia na ciężarówkę, za swoją misję obiera pomoc tytułowej bohaterce w stworzeniu doskonałej receptury na miskę tradycyjnych japońskich klusek (co nie jest wcale łatwe). Złożona z luźnych epizodów fabuła wiedzie widzów przez kulinarne zwyczaje Japończyków, z pietyzmem pokazując, jak ważny jest dobry posiłek i związane z nim rytuały. Surrealistyczne sceny i galeria groteskowych postaci sprawiają, że „Tampopo” jest szalenie śmiesznym filmem, ale ostrzegamy – z tego seansu wychodzi się głodnym.