Podobno sam K. Kutz niechętnie go wspominał i ciężko mu się dziwić. Historia skomplikowanych relacji międzyludzkich, rozczarowań życiowych i zawiedzionych miłości wpisana w otoczenie ośrodka "zdziczania" tarpanów miała potencjał na wyrazisty dramat psychologiczny.

Niestety nie dostajemy ani dramatu, ani psychologii. Bohaterowie mają jakieś wewnętrzne konflikty o których dowiadujemy się od nich samych, wszystko mamy dopowiedziane. Żaden z wątków - konfliktów nie zostaje w przekonywujący sposób rozwinięty.
Kutz w żaden sposób nie potrafił też wycieniować relacji, zostawić trochę niedopowiedzeń, albo chociaż poruszyć mnie jako widza dramatem bohaterów. Fabuła się toczy leniwym rytmem, a emocji tu tyle jak na rybach. Najlepszym przykładem jest scena kolacji, gdzie powinno kipieć,a tymczasem cytując klasyka "to jest tak: nuda... Nic się nie dzieje, proszę pana. Nic. "

Co więc nam zostaje ? Ładne zdjęcia W. Zdorta, charyzmatyczny A. Szalawski i przepiękna T. Tuszyńska.