Historia Teda Kaczynskiego (Sharlto Copley), Unabombera, fascynuje filmowców już od kilku dekad. Genialny matematyk, który w rekordowym czasie uzyskuje doktorat, by porzucić obiecującą karierę naukową i zaszyć się w górach Montany w chatce bez elektryczności i bieżącej wody, to temat wprost wymarzony na film. W prawdziwym życiu radykalizacja i zapędy anarchistyczne sprowadziły Kaczynskiego na manowce – przez ponad 15 lat wysyłał bomby do ludzi, którzy promowali zgubną i szkodliwą w jego ocenie nowoczesną technologię, za co został skazany na dożywocie. Reżyser Tony Stone przygotowywał ten portret terrorysty wiele lat, zdjęcia kręcił blisko miejsca, gdzie wcześniej stała chata Teda K – wszystko po to, by jak najlepiej uchwycić charakter i istotę przeobrażenia z geniusza w uosobienie zła.

Ted Kaczynski był młodym geniuszem wykazującym niezwykłe zdolności matematyczne. Zaczął studia na Harvardzie w wieku zaledwie 16 lat, a później wielokrotnie udowadniał swój potencjał. Życie tak się jednak ułożyło, że Kaczynski został zapamiętany nie przez swój niewątpliwy talent do cyfr, liczb i równań, ale jako terrorysta Unabomber. W pewnym momencie znajdował się na szczycie listy najbardziej poszukiwanych przez FBI amerykańskich przestępców. W ramach sprzeciwu wobec ludzkiej działalności wyniszczającej świat natury, a także rosnącego uzależnienia człowieka od bezosobowej technologii, Kaczynski tworzył bomby i wysyłał je w małych paczkach do różnych ludzi. Na ekranie obserwujemy, jak błyskotliwy matematyk odsuwa się z czasem od społeczeństwa i zamienia w zarośniętego człowieka gór zafiksowanego na dźwięczącej mu w uszach misji. Film nie próbuje ani go usprawiedliwiać, ani w pełni zrozumieć, przedstawia po prostu szereg wydarzeń, które prawdopodobnie ukształtowały Kaczynskiego w psychopatę, a ocenę pozostawia widzowi.