Uzbrojony w piłę mechaniczną facet w wielkiej masce królika gania za skąpo odzianymi niewiastami - brzmi intrygująco, czyż nie? Tak, tyle że to tylko ogólny, bardzo wątły koncept, który bez poparcia przemyślanej wizji twórcy nie oznacza nic. Błąd, w praktyce oznacza w zasadzie tyle, co amatorskie odgrzewanie kotletów. Film Carla Lindbergha wygląda jak dzieło kogoś, kto zbyt wiele razy pod rząd obejrzał na kwasie "Teksańską masakrę" i "Morderczą oponę". Jako jednak, że wyobraźnia uboga, to będący owocem tych fascynacji twór jest nie tyle zakręcony, co po prostu ciężkostrawny. Odwołań do klasyki gatunku mamy tutaj bez liku, pytanie jednak czy to wciąż jeszcze "cytowanie", czy już bezmyślne zżynanie. Ja stawiam na tę drugą opcję: "Bunnyman" pozbawiony jest oznak jakiejkolwiek oryginalności, to, co w zamierzeniu reżysera miało być zaś "chore" i "pokręcone", zwyczajnie irytuje. Mamy na ekranie parę niezgorszych psycholi, którzy dla zabawy mordują przypadkowych turystów. Zabawa ma charakter mechaniczny i - wbrew temu, co można by sądzić - nie jest nawet specjalnie krwawa. To, co mogło być zgrabnym pastiszem, w rękach nieudolnego grafomana, jakim jawi się Lindbergh, okazuje się wymęczonym, pozbawionym cienia polotu owocem przewlekłego rozwolnienia. Niby "artystyczny" sposób narracji (pałeczkę dżumy temu, kto naliczy, ile razy w trakcie seansu zmuszeni jesteśmy obserwować słońce przemierzające nieboskłon), ma się jak pięść do odbytu wobec kretyńskiej fabuły (o ile można to w ogóle określić tym mianem). Film wlecze się w nieskończoność (moja kopia liczyła sobie 105 minut, wbrew temu, co twierdzi FW, w ślad zresztą za IMDb), poziom aktorstwa wzbudza autentyczną agresję, jedynie starej dobrej piły szkoda - jakim cudem jej agent namówił ją na udział w tym skandalicznie nieudanym gniocie?