Zgadzam się z każdym słowem. Na początku miałam trochę "żal" do Stone'a, że przedstawił Jima w zasadzie tylko w świetle "pijak, ćpun i zboczeniec", jednak potem mi "przeszło" ;) Był on bardzo tragiczną postacią o nieco bardziej zlożonej osobowości, niż ta, ukazana w filmie, ALE... Rola Vala Kilmera - mistrzostwo, też świetnie się spisali Kyle Maclahlan, Meg Ryan i własnie Robert Richardson za kamerą.

Dla mnie jako fanki Jima (duzo o nim czytałam i oglądałam dokumentów) film jest daleki od prawdy o Jimie ale ogląda się go dobrze. Smutne jest, że dopiero po tym filmie dotarło do mnie, że kariera tego utalentowanego człowieka trwała tylko 6 lat a tak naprawdę góra 3 bo reszta to już równia pochyła. IQ ok 160, talent, charyzma, wiedza erudycja i to wszystko tak szybko sie skończyło. Nie wiadomo jak naprawdę umarł, ale nawet jeśli nie przedawkował heroiny (to chyba teraz najpopularniejsza wersja) to i tak by zmarł niedługo po tym z wycieńczenia. Od lat był wrakiem człowieka fizycznie. Dwudziestokilkulatek plujący krwią, mający problemy z oddychaniem? Jezu. To rozległe problemy naczyniowo oddechowe. Nie wiem, czy w tym momencie nawet gdyby wszystko rzucił pożyłby dłużej. Swoją drogą musiał mieć słaby organizm. Szybko się uzależnił i bardzo szybko, w ciągu 6 lat zmarł. Szkoda, wielka szkoda...

Też szczególnie mnie uderzyło, jak dobrze te sceny na koncertach wyglądają, to ile tam jest ludzi i jak ich dobrze zgrano, to robi wrażenie, zwłaszcza że nic komputerów nie użyto, wtedy jeszcze związki statystów tak prężnie nie działały, to można było korzystać z ludzi bez zapewniania im trzech posiłków dziennie.