Skąd się bierze patologia? Dlaczego nie lubię dzieci? Jednak głównym pytaniem, które przewijało się w mojej głowie przez cały seans, jest "dlaczego ja w ogóle to oglądam?". Na to pytanie niestety do końca nie udało mi się odpowiedzieć. Oczywiście moja niska ocena jest rzeczą subiektywną, ale obiektywnie mogę powiedzieć - jeśli film nie spodoba wam się po pierwszych 30 minutach to w kolejnych 76 się to nie zmieni. Główne bohaterki nie przechodzą wewnętrznej przemiany, której oczekiwałam, na końcu są tymi samymi głupimi, bezczelnymi, patologicznymi, wyzbytymi jakiegokolwiek szacunku do kogokolwiek lafiryndami, jak na początku. Obie aktorki to świetnie zagrały, trzeba im to przyznać, ale przez to nie da się na te postaci patrzeć. Bywają źli bohaterowie, którzy mimo zepsucia są magnetyzujący i fascynujący, ale to nie ten typ. Te laski nie są ani złe, ani interesujące. Po prostu są i to już jest aż nadto. Jedyną postacią budzącą sympatię w tym filmie jest bohater grany przez Willema Dafoe, któremu wszystkie zdobyte nagrody się w pełni należą. Jednak czy tylko dla niego było warto męczyć się przez te 2 godziny? Według mnie nie.