[UWAGA! TEKST ZAWIERA SPOJLERY!]
Film "Noah" opowiada o amerykańskim żołnierzu po pięćdziesiątce imieniem Noah, który jako jedyny człowiek na ziemi przeżył atomowy konflikt. Akcja umieszczona jest prawdopodobnie w latach 60-tych, jednak stylistyką film nawiązuje do obrazów wojennych z lat 40-stych i 50-tych. Nasz bohater trafia na opuszczoną przez chińską armię wysepkę, gdzieś pośrodku niczego. Rajskie plenery pełne są porzuconego sprzętu wojskowego który dawno już zarósł chaszczami. W chińskim baraku bohater,otoczony plakatami propagandowymi i pamiątkami po żołnierzach, urządza sobie mieszkanko i rozpoczyna życie rozbitka z nadzieją, że uda mu się kiedyś opuścić wyspę i walczyć za swój martwy od dawna kraj. Po jakimś czasie odnajduje Piętaszka, jednak w przeciwieństwie do oryginału Daniela Defoe, nie jest on beztrosko hasającym po dżungli Murzynem, lecz wytworem wyobraźni samotnego żołnierza. Z początku Piętaszek odzywa się rzadko, jednak z czasem staje się coraz to bardziej gadatliwym (a nawet grającym standardy jazzowe na trąbce) towarzyszem. Za Piętaszkiem przybywa również Pani Piętaszkowa, jednak wskutek narastających konfliktów Noah wygania Adama i Ewę z Raju. Mając zdolność kreacji bytów, rozpoczyna ich masową produkcję, stając się Bogiem ocalałej wyspy, która szybko zapełnia się nieznośnym, miejskim gwarem, plątaniną języków i wulkanem kontestacji. Kiedy nie pomagają już nawet dwie metalowe tablice z przykazaniami, zirytowany niesubordynacją Noah udaje się do pobliskiej manufaktury i werbuje popiersia towarzysza Mao Tse-Tunga do rozgromienia butnych dzieci. Ceramiczna armia pacyfikuje tłumy, których w rzeczywistości nie ma. Jakby tego było mało, blaszana wstawka w czaszce bohatera rozpoczyna karierę jako przekaźnik radiowy i przez 20 minut filmu atakowani jesteśmy (my-widz) wypowiedziami z eteru od 1939 do połowy lat 60-tych (kto miał styczność z Godardem, ten wie o czym piszę). Samotny, siwy brodacz brnie przez deszcz wykrzykując imiona żołnierzy (co mi osobiście wyglądało bardziej na jakiś kwasowy trip), lecz odpowiada mu tylko deszcz dudniący o maski jeepów.[Uwaga, teraz zakończenie fabuły!] Kiedy nadchodzi ranek, Noah spostrzega, że radiacyjny pasek zmienił kolor na czarny, co oznacza że promieniowanie dosięgło wyspę (vide "Ostatni Brzeg"). Zmęczony i samotny siada na ganku i wpatruje się w morze.