Siła Ringu leży chyba w dwóch rzeczach. Po pierwsze, przełamuje stereotyp "Biedne widmo, które wystarczy pocieszyć, by się poprawiło." Napisałeś już o tym i to jest chyba sedno. Zerwano z upartym schematem, że duch to skrzywdzona, biedna istotka, która, potrzebuje tylko trochę zrozumienia. Poza tym, wyjście z telewizora, co anuluje granicę między fikcją, a widzem. Dorzućmy zresztą, że krąg się teoretycznie nigdy nie skończy: zrzuciwszy z siebie klątwę, przerzuca się ją przecież na kogoś innego, który musi przerzucić na kogoś innego itd. Nastrój zresztą jest, ponura kolorystyka, niejako zwiastująca nadchodzące niebezpieczeństwo, obecność klątwy itp. Co się zaś tyczy wyciągnięcia dziewczynki ze studni: po prostu brak innych pomysłów. W stanie zagrożenia człowiek chwyta się wszystkiego.

Jeżeli średnio się spodobała ta wersja, to polecam oryginalną japońską. W niej motywacje zjawy są już inne. Jeśli pozwolisz, to zaspoileruję: tam zjawa była za życia nieśmiałą nastolatką o zdolnościach paranormalnych. To wyciekło i zniszczyli ją wścibscy dziennikarze. Tym samym ten, kto obejrzał kasetę, był "tak samo wścibski, chętny obejrzenia czegoś nie z tego świata" i to jest jego "wina".

Wydaję mi się, że amerykański remake jest prostszy, bo zjawa po prostu jest mściwa. Niby tylko tyle, ale łatwo w to uwierzyć, skoro jest dzieckiem (przypomnę, iż obniżono wiek w stosunku do japońskiego oryginału).

Z chęcią obejrzę wersję japońską.
Hmm amerykańska wersja pomimo iż wyrwała się z tego stereotypu biednego widma potrzebującego współczucia to to wyrwanie mogło być lepszej jakości, staranniejsze.
Jeżeli już wyrywa się ze stereotypu takiego to jednak trzeba zwrócić uwagę, że panuję on głównie w amerykańskim horrorze. Ogólnie rzecz ujmując np. patrząc na japońskie wersje i produkcje, to wyrwanie się z takiego stereotypu nie jest niczym niezwykłym. Mocną stroną zaś kina amerykańskiego jest zazwyczaj jakość obrazu i klimat, a resztę odstawia się na drugi plan i to strasznie przeszkadza, ale... to już indywidualne oczekiwania :)