Mnóstwo osób uważa, że Samara Morgan to niedościgniony wzór postaci z horroru. Szczerze mówiąc, właśnie z tego powodu zdecydowałem się obejrzeć ten film. Jestem fanem horrorów i koniecznie chciałem się przekonać, czy to prawda. I chyba faktycznie prawda. Postanowiłem się trochę pozastanawiać, co właściwie dokładnie składa się na jej sukces. I chyba wiem.

Choćby nie wiem, jak genialny horror byśmy oglądali, z choćby nie wiem jak genialną horrorową postacią, to jednak zawsze jest pewien niedosyt. Niedosyt związany z tym, iż autentycznie przerażające postacie niekoniecznie są w 100% doskonale, czyście źli. Większość jest w 99%, ale niemal żaden nie osiągał setki. Bo nie zawsze był zły. Źle się wyraziłem, nie zawsze miał powody, żeby być złym. Załóżmy, że w jakimś tam horrorze jest potępiony duch jakiegoś chłopca. Miał on kochającą rodzinę, ale jacyś chuligani zniszczyli go psychicznie i się zabił. Jest on autentycznie mrożący krew w żyłach i autentycznie przerażający zdolny się widzom śnić po nocach i w pełni, nieodwołalnie spaczony żądzą mordu.

Wszystko git, wszystko cacy, ale... ale przecież on zaznał w swoim ziemskim życiu odrobinę czułości. Teraz o niej kompletnie zapomniał i nie ma szans, żeby go "ujarzmić", ale mimo wszystko DA SIĘ ŁUDZIĆ, że się da. Szanse, ażeby go poskromić i wyleczyć z szalonej, spaczonej żądzy mordu, są nieprawdopodobnie malutkie, maciupeńkie, ale widz może jednak w pewnym momencie zdać sobie świadomość, że jednak jakieś tam są. Maciupeńskie, ale jednak.

A teraz inny przykład, horror w którym również jest autentycznie przerażająca i mrożąca krew w żyłach postać, ale już bez ukazywania jej przeszłości. Mimo, iż nie wiemy o niej kompletnie nic, nie wiemy nic o jej motywacjach, ale to w niczym horrorowi nie przeszkadza. I tak udaje mu się nas przerazić na śmierć i wspominać nam się w sennych koszmarach. Ale po pewnym czasie pojawia się lampka w głowie: "Przecież to zbyt śmieszne, żeby ktoś był tak zły do szpiku kości i taki...no w ogóle... bez wyraźnego powodu. Zło nie istnieje od tak sobie i bez powodu-musiał być przecież jakiś powód!" Postać autentycznie przerażająca i nawiedzająca w koszmarach przez to iż bez powodu jest czystym złem, od tak sobie... na dłuższą metę nie pyka. Co prawda i tak udało jej się nas nie na żarty przerazić i naprawdę przyprawić o walenie serca, ale pomimo tego wszystkiego i tak nie jest ideałem strachu-BO TO ZBYT OKLEPANE.

A więc mamy błędne koło. Horrorowa postać z wyjaśnioną przeszłością nie potrafi być doskonale zła, bo wiedząc o okolicznościach jej narodzenia da się mieć świadomość "A nuż może głównemu bohaterowi uda się dotrzeć do tego elementu i zbudzić litość?" W obliczu wyprawianych przez nią rzezi szanse są maciu-maciu-maciu-minimalne, ale jednak są-i to jest ważne.. A że nieprawdopodobne to już inna sprawa. Ważne, że są, i da się łudzić w stylu "Głównemu bohaterowi się nie udało, ale jeżeli to jest prawdziwe to przecież mi wciąż może się udać, prawda?" Z kolei niewyjaśnione, dane na siłę czyste zło jest zbyt oklepane.

I właśnie tutaj tkwi wg mnie sekret i cała synteza "Ringu". Jest on tym wszystkim, czym żaden inny horror być nie może. Horrorem z WIARYGODNYM CZYSTYM ZŁEM. No bo przecież Samara nigdy, kompletnie nigdy nie zaznała w swym życiu ani trochę ociupinki czułości i miłości. Wszyscy się jej bali i okazywali jej bezduszną obojętność, która często jest znacznie gorsza niż jawna przemoc-a co dopiero od najbliższych jej osób, rodziców? Rodziców, którzy oddali ją do psychiatryka? Jak można coś takiego wymagać od dziecka takiego jak Samara? No jak, pytam się? Człowieka, który wciąż jest samodzielny, nie tylko życiowo, lecz również psychicznie. Niezwykle ważna jest scena, gdy Rachel ogląda kasetę z nagraniem wciąż żywej Samary w psychiatryku. "Ja chcę ranić ludzi. doktorze... Ja chcę". Gdyby Samara była w filmie nastolatką lub-co gorsza-dorosłą, nigdy nie wzbudziłoby to we mnie takiego strachu. Można by pomyśleć sobie "Iiiii tam! Przecież rozhisteryzowani dorośli i nastolatkowie co 5 sekund mówią i myślą co innego, puszczając wszystkie swoje wcześniejsze słowa w niepamięć. To po prostu kolejne głupiutkie groźby powiedziane na szybko i bez namysłu, o których za 5 sekund nawet nie będzie się pamiętać". Jednak to jest dziecko, DZIECKO, które w przeciwieństwie do starszych nie kombinuje i zawsze szczerze mówi to, co myśli. Zawsze mówi prawdę.


Autentyczne czyste zło, niewpakowane na siłę, a pomimo tego bez żadnej, nawet najmniejszej możliwości doczepienia się. Ja sam przeraziłem się na śmierć, i to pomimo tego, iż naprawdę trudno mnie przestraszyć-i to nie jest blef.

Arcydzieło.