Jennifer jest reporterką, po kłótni z jej chłopakiem zabiera dwie swoje koleżanki i jedzie z nimi na kalifornijską prowincję, aby nakręcić reportaż o miejscowym festynie. Los chciał że żaden hotel nie ma miejsca dla dziewcząt na nocleg. Ale nie ma co się załamywać! Nasze bohaterki spotkają dobrodusznego pana, który zaprosi je pod swój dach. Tam wyjdzie na jaw mroczny sekret, pobyt kobiet w domostwie przerodzi się w koszmar!
Brzmi to oryginalnie i intrygująco, co nie?...co nie?
Poprawnie zrealizowany (chociaż wpadki też są) kiepsko wyreżyserowany thriller, który sprawia wrażenie nowelki ze ,,Strefy mroku'' na siłę rozciągniętej do półtorej godziny. Naleciałości gatunkowe są nad wyraz widoczne, jednak żaden z zabiegów scenarzysty nie wniósł nic nowego. Kolega Caligula wspomniał o klimacie, cóż ani domostwo ani piwnica nie zostały ujęte według mnie ciekawie. Kompozytor muzyki coś tam skomponował, ale na tle chociażby mających wówczas premierę, klasyków gatunku, są to tylko utwory z podręcznika początkującego muzykanta. Jeśli mowa o wiarygodności psychologicznej...dobra nie będę nawijać i robić spoilerów, fuszera i tyle.
Na koniec kilka słów o bohaterach:
Lassick odtwarza swą kreację z ,,Lotu...'' taki sam efekt mógłby uzyskać Jim Carrey grając Johna Ryder'a z pamiętnego ,,Autostopowicza''. Partnerująca mu Goldoni tylko wykrzywia twarz i ryczy, taka jej rola. Nasza główna bohaterka, ślicznotka Bach... no cóż jest śliczna i chyba tylko dla tego grywała w filmach, na ładne oczy( Oskar za focha na ekranie). Jej koleżanki bardziej mi się spodobały, niestety nie miały co zagrać. Oraz chłopak Jennifer który on i jego rola mogłyby posłużyć za synonim obciachu.