Kolejna moja przygoda z kinem australijskim. Szczerze mówiąc, jako melodramat film ten specjalnie niczym się nie wyróżnia. Sam scenariusz mimo, iż słaby nie jest, to jednak pozostawia wiele do życzenia w praktyce. Para głównych bohaterów wyrusza do Indii, by uregulować wszelkie sprawy formalne związane z zadeklarowaną przez nich adopcją hinduskiej dziewczynki. Okazuje się jednak, że dziewczynka jest chora i nawet desperacja przyszłych rodziców i wielkie uczucie obojga i pragnienie pokochania dziecka pozostają niewystarczające do tego, by wrócić razem z dziewczynką do Australii. Dziecko umiera, a rodzice biorą udział w pogrzebie na modłę hinduską, serwując widzom nieco melodramatycznej gry (swoją drogą, momentami nawet przekonującej). I to z grubsza historia tego filmu. Przy okazji, widzimy, jak z pomocą lokalnego Hindusa, oboje bohaterów zapoznaje się z grubsza z kulturą Indii i obyczajami, co jest dość sporym plusem tego filmu. Oczywiście obraz Indii wyłaniający się z tego filmu jest bardzo szczątkowy i powierzchowny, ale momentami można poczuć klimat zatłoczonych miejskich targowisk czy gwar dzieci i muzyki na brudnych, ale kolorowych ulicach. Spory plus także za grę Radhy Mitchell, która, tak wizualnie, jak i poprzez swoją grę pokazała sporo świeżego aktorstwa, odpoczywając nieco od średniobudżetowych produkcji Hollywood. Niestety gra jej filmowego partnera (w tej roli Joel Edgerton) nieco drętwa, podobnie zresztą, jak większość dialogów obu postaci (na szczęście często parze towarzyszył ich hinduski przewodnik). Na minus także fakt, iż do połowy mniej więcej film wydaje się przegadany i praktycznie brak w nim melodramatycznych emocji. Końcówka jednak na plus, z całą otoczką hinduskich zwyczajów, strojów i religijnej nadziei afirmującej życie. Podsumowując, film oceniam na 6/10.