(...) „Tilt” to film mikrobudżetowy, ale technicznie spełniony. Farahani posiłkuje się estetyką mise-en-scène: kompozycja planu jest nie tyle oszczędna, co chwilami wręcz hermetyczna; rekwizyty żyją nostalgicznym życiem i to one określają charakter postaci. „Tilt” mocno skupia się na niuansach aktorskich, na miniekspresjach gryzących twarze bohaterów. Nakręcony Alexą Mini, od etapu preprodukcji pomyślany został jako horror intymny i kameralny. Uwagę zwracają ujęcia na kalifornijskie palmy, które – choć z założenia idylliczne – mają być symbolem smutku. Brzydkie i zniekształcone przez półmrok, zwiastują tragiczny finał.

Jest „Tilt” horrorem okrutnie życiowym i przygnębiającym. Rozpad osobowości Joego ukazany zostaje w sposób wręcz agresywny: w jednej ze scen widzimy, jak mężczyzna masturbuje się przy filmie oświatowym, poświęconym narządom rozrodczym. Farahani ma zadatki na nihilistę: w jego przekonaniu dorosłe życie zawsze naznaczone jest bólem, któremu należy dojrzale się poddać.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath