Zdaję sobie sprawę z całej pretensjonalności historii, z grania na uczuciach oglądającego. Z tego, że jest to film skrojony według potrzeb widza, że jest to, jak modnie mówią, dzieło dla pensjonarek. Miłość tragiczna już u swoich podstaw, krótki romans rozdmuchany na potrzeby filmu do miłości wiecznej. A jednocześnie dwoje młodych aktorów, którzy już wcześniej, ale mimo wszystko, głównie później stanowili o wielkiej sile kina z Hollywood. Cameron z pompą, ale jednocześnie z ładnym, choć po hollywodzku filmowym, uchwyceniem tragedii Titanica. W tym przypadku, mimo dłużyzn, kupuję to prawie w całości, a wzruszenie (duża zasługa muzyki) pojawia się wielokrotnie. Brakuje takich miłosnych bajek w kinie, a dziewczyny takie jak Kate coraz mniej mają szans na tego typu role. Co do Leo, to rola w Titanicu była poniekąd pożegnaniem się aktora z nastoletnim czasem i tymi wszystkimi wielkimi, niewieścio-buntowniczymi kreacjami (od Przetrwać w Nowym Jorku poprzez Całkowite Zaćmienie na Romeo i Julii kończąc). A był wcześniej i Gilbert Grape.