Raquel i Tomas – młodzi ludzie, których poznajemy w momencie, w którym zaczynają realizować wspólny pomysł na związek. Wprowadzają się do wspólnego mieszkania, on kończy równoległą znajomość z koleżanką z bieżni. Bohaterowie jednak zostają bardzo szybko postawieni w ekstremalnej sytuacji, która w naturalny sposób wyostrza optykę i zwiększa intensywność emocji związanych z obecnością w życiu drugiej osoby, każe skonfrontować się z własnymi emocjami i ze sobą nawzajem w maksymalnym natężeniu, jakie tylko jest w stanie wygenerować szpitalna sala.
On sportowiec – trafia do szpitala z diagnozą ostrego zapalenia wątroby z perspektywa przeszczepu tego organu. Ona – codziennie jest obecna przy jego łóżku, codziennie przynosi jedno zdjęcie, które w założeniu ma ilustrować najważniejsze zdarzenie mijającego dnia. Na początku są to zdjęcia miejsc, sytuacji, które definiuje jako ‘wspólne’, czyli przeważnie to, co koncentruje się wokół wspólnego mieszkania . Później zaczyna fotografować to, co na zewnątrz – tak jakby zaczęła zauważać, że jest coś więcej niż tylko ona i on – zaczyna rozszerzać swoja percepcję odbioru rzeczywistości. Natomiast on zaczyna widzieć w niej kobietę, na którą być może nie zasługuje, zaczyna w pewnym sensie doceniać jej rolę w jego życiu.
Filmowo zaznaczonym momentem przełomowym jest dzień, w którym Raquel przestaje robić zdjęcia i zaczyna nagrywać krótkie sekwencje filmowe. Dużo łatwiej zamykać rzeczywistość w krótkich fotograficznych klatkach niż utrwalać ją w długich ujęciach, które mają to do siebie, że wymagają swoistej aktywności operatora, odautorskiego komentarza. Raquel filmuje wspólny taras i w pewnym momencie kieruje kamerę na siebie – nagle mamy wrażenie, że mówiąc ‘jestem’ odrywa się od relacji, która łączy ją z Thomasem, od tego, co staje się naturalną konsekwencją życia z druga osobą. Nagle zaczyna uświadamiać sobie, że to ona jest podmiotem, że to jest jej życie.
Na jej twarzy coraz częściej pojawiają się wątpliwości, na twarzy – bo w działaniu jest konsekwentna – poddaje się badaniom, a następnie staje się dawcą wątroby dla Thomasa. Rekonwalescencja przebiega pomyślnie, wkrótce wracają do domu. On planuje urządzanie tarasu, ona mówi, że lepiej nie, że wszystko się skończyło. On zaskoczony mówi, że się zmienił, że przecież dała mu to, co miała najlepszego , na co ona odpowiedziała, że również się zmieniła, że to, co ma najlepszego to jest jej życie.
Hmmmmmmm – takie jest życie czasami samotne, czasami obok, czasami z, czasami pełne ludzi, ale przede wszystkim to jest nasze życie i z tego trzeba w porę zdać sobie sprawę, żeby nie zniszczyć sobie i innym życia swoimi frustracjami, które biorę się z tego, że w porę nie uświadomiliśmy sobie tego, czego tak naprawdę chcemy.