„To” z 2017 mnie zachwyciło. Niemniej odczuwałam drobny niepokój przed sięgnięciem po drugą część – spodziewając się wielkiego rozczarowania. Przerażał przy tym niemal trzygodzinny seans, jaki mnie czekał, jak się jednak okazało: zupełnie niesłusznie. Kontynuacja najbardziej kasowego horroru w historii niemal sięga poziomu swego poprzednika i gwarantuje niezwykle udany seans.

W Derry To znów zaczęło zabijać. Telefony się rozdzwaniają, a Mike Hanlon usiłuje sprowadzić swych przyjaciół z dzieciństwa z powrotem do miasta. Zaskakująco żadne z nich nie pamięta wydarzeń sprzed 27 lat, a podróż do Maine staje się wędrówką przez krainę wspomnień. Gdy wokół zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a przyjacielska kolacja zamienia się w ponury koszmar – zaczynają żałować, że przybyli. Jednak nikt oprócz nich nie może zatrzymać kolejnego cyklu, który już zdążył się rozpocząć. To czai się w kanałach, To pożera dzieci, To ich wezwało, by móc się zemścić. Jedynym, co może ochronić mieszkańców, jest rytuał Chüd – by go odprawić muszą odnaleźć pamiątki z dzieciństwa, a Pennywise będzie usiłował ich powstrzymać wszystkimi znanymi sobie sposobami. Dorośli wszak również posiadają ukryte lęki, a im dłużej przebywają w Derry, tym silniej one na nich oddziałują.

Jeśli komuś się wydawało, że pierwsza część bardzo odbiegała od książki – druga robi to nawet bardziej. Pewne wątki, które oryginalnie pojawiały się w czasach dzieciństwa bohaterów, zostały przerzucone do dorosłości. Dzięki temu niektóre z nich wypadły na ekranie zdecydowanie ciekawiej, niż gdyby miały zostać przeniesione 1:1 tak, jak w książce. Obraz potrafi nastraszyć, a formy przybierane przez To są niezwykle mnogie, nie sposób przy tym określić, kiedy po raz kolejny Pennywise objawi swą obecność. Za zaletę uznaję mnóstwo humoru, który został wprowadzony do opowieści, co zdecydowanie umila seans (nawet jeśli niektórym widzom film może wydać się przez to bardziej zabawny niż przerażający). Pomijając aspekt paranormalny – warstwa obyczajowa prezentuje się tutaj dosyć solidnie i opowiada głównie o rozliczaniu się z przeszłością, pewnej nostalgii do lat dziecinnych, a także dojrzewaniu, zaleczaniu przebytych traum. Największy plus całej historii to zakończenie: cieszy mnie, że zmieniono jego przygnębiający wydźwięk. Udało się nawet w końcu należycie zamknąć wątek Stana Urisa, co jest chyba najlepszym pomysłem oryginalnym w całej części.

Poziom techniczny nie odbiega w żadnym stopniu od poprzedniej odsłony. Efekty specjalne wypadają rewelacyjnie, muzyka buduje klimat, a wszystkie wnętrza są niezwykle klimatyczne. Ogromne zalety pierwszej części robią równie udane wrażenie także w tej odsłonie. Przez niemal trzy godziny można rozkoszować się ucztą dla oczu i uszu. Na szczególną uwagę zasługuje gra aktorska, którą seans raczy widzów. Najlepiej napisana i zagrana została postać dorosłego już Richiego Toziera – Bill Hader fenomenalnie sprawdza się na ekranie, a humor, jaki wnosi, skutecznie rozluźnia atmosferę. Bardzo intrygująco prezentują się zdjęcia, idealnie wykorzystane oświetlenie poszczególnych kadrów, rozgrywanie ich całościowo (niekiedy coś niepokojącego można zauważyć wyłącznie w tle). Montaż oraz mieszanie nim wydarzeń z przeszłości i teraźniejszości niezwykle angażuje, umożliwiając ponowne zajrzenie do dzieciństwa bohaterów, co miejscami przypomina podglądanie ich przez dziurkę od klucza w najbardziej osobistych i intymnych doświadczeniach.

Choć odczuwałam zmartwienie przed seansem – zostałam niezwykle pozytywnie zaskoczona. „To: Rozdział 2” jest wszystkim tym, czym powinien i oferuje niesamowitą rozrywkę. Moim zdaniem dorównuje pierwszej odsłonie, satysfakcjonuje w pełni, zamykając wszystkie wątki niezwykle zgrabnie bez pozostawiania jakichkolwiek niewiadomych. Zmiany względem materiału źródłowego uznaję za udane, a co więcej uzasadnione. Tym samym film zyskuje ode mnie ocenę 8/10 – tyle samo, co część pierwsza, nawet jeśli „jedynka” podobała mi się minimalnie bardziej.