I od razu zaznaczam, że nie chodzi mi tutaj o poziom aktorski - co to, to nie. Mam na myśli sytuację w jakiej bohaterka się znajduje.

Co prawda ma wybór (wreszcie i nareszcie, po latach posuchy), ale jaki?! Między zidiociałym mężem, któremu kryzys wieku średniego widocznie ostatecznie odebrał rozum, pozostawiając jedynie szorujące po ziemi Porsche, który za kawałek jedzenia zrobi właściwie wszystko, ale na pewno sam z siebie nie zostawi stosunkowo nowego małżeńskiego nabytku, oraz fajtłapowatego, ugrzecznionego do granic możliwości, nieśmiałego jak pensjonarka, taktownego do obrzydliwości architekta, uposażonego przez naturę w przeraźliwie ciepły typ humoru, co to w przypływie śmiałości czy wręcz arogancji rzuci aluzję o umywalce "dla niego" a później ze wstydu prawie schowa się pod ziemię.

Nas to może śmieszyć - stoimy z boku. Ale co ona ma zrobić? Ten zły, a tamten jeszcze gorszy, z jednej skrajności w drugą. Pytanie, czy każda kobieta w wieku 50+ ma już tylko taki wybór, czyli właściwie żaden? Albo inaczej - wybiera między byciem z jakimś wynaturzonym samcem, a byciem samą. Albo spożytkuje swoją energię ze znanym, wielkomiejskim głupkiem (a potem co?), albo zaśnie przed telewizorem z rozżalonym flegmatykiem, co to go zła kobieta rzuciła.

Film kończy się tak, że pozostawia odrobinę, cząsteczkę, namiastkę, okruszynę nadziei, którą widzę chyba tylko dlatego, że chcę zobaczyć, że zdesperowana Streep może jednak zdecyduje się na życie w pojedynkę. Albo przynajmniej z facetem na przychodne. Oby!