Jeden z tych filmów, o których myśli się jeszcze długo po wyjściu z kina. Nie tylko świetnie nakręcony (chyba nigdzie nie widziałam tak realistycznie nakręconego poranka, a to wszystko dzięki mistrzowskiemu operowaniu światłem), z bardzo dobrą grą aktorów (zwłaszcza postaci kobiece są bardzo realistyczne - ze swoimi spuszczonymi głowami, wzrokiem cały czas skierowanym w ziemię; całym ciałem przybierają postawę „nie wychylać się, przemknąć się, prześliznąć, tylko nie prowokować „), lecz także dający do myślenia, nakłaniający do zapoznania się z tematem. Prawdę mówiąc, do wczoraj miałam blade pojęcie o sytuacji Romów na Węgrzech. Film skłonił mnie do poczytania, poszperania „o co w ogóle chodzi”. Otworzył oczy.
Zdecydowanie trzeba „mieć dzień”, aby go zobaczyć. Nie jest to kino łatwe, na pewno nie jest przyjemne. Snuje się leniwie, powoli, oszczędnie. Może to jest właśnie sposób na widza – obrazy, słowa bardzo dyskretnie, minuta po minucie, zakradają się do jego głowy i nie dają spokoju jeszcze wiele, wiele godzin po zapaleniu świateł w sali kina.
Nie napawa też optymizmem. Wydawać by się mogło, że holokaust, Ku Klux Klan itp. zjawiska mamy już dawno za sobą. Po obejrzeniu „To tylko wiatr” zaczęłam mieć poważne wątpliwości. :/