Tonia (Marianna Ame) ma 11 lat. Na pierwszy rzut oka niczym nie różni się od swoich rówieśniczek, ale to naprawdę wyjątkowa dziewczyna. Żyje w świecie fantazji, jej głowa jest pełna marzeń i niesamowitych pomysłów. Mieszka z babcią (Małgorzata Zajączkowska) i tatkiem (Adam Bobik), który nadużywa alkoholu. Choć nie jest jej łatwo, z uśmiechem na twarzy mierzy się z codziennymi problemami. Jest sprytna, inteligentna, a przy tym niezwykle urocza. Ma w sobie więcej siły i energii niż niejeden dorosły. Gdy dowiaduje się, że jej ukochany ojciec planuje wyjechać do pracy we Włoszech, postanawia zrobić wszystko, by do tego nie dopuścić. Upija go, wrabia w przyjmowanie porodu cielaka, zaprasza do domu jego kochankę. Kreatywność Tonii nie zna granic. Mimo niepowodzeń, nie poddaje się. Jest przekonana, że dopnie swego. Do czasu aż na jaw nie wyjdzie skrywana przez lata rodzinna tajemnica.

Tonia mieszka z ojcem i babcią. Jej matka nie żyje, ojciec nadużywa alkoholu i stracił swoją pracę. Babcia postanawia wysłać go na trzy miesiące do pracy na budowie we Włoszech. Tonia zrobi wszystko, co w jej mocy, aby udaremnić ten plan.

Ratunkiem dla pijącego ojca, który właśnie stracił pracę i sposobem na przetrwanie dla jego rodziny, ma być wyjazd do pracy do Włoch na kilka miesięcy. Taką perspektywę przyjmuje babcia Toni, do którego to pomysłu całkowicie odmiennie odnosi się sama Tonia i postanawia ten plan udaremnić. Nie jest to łatwe, dziewczynka ma zaledwie jedenaście lat, jest półsierotą i mieszka na polskiej prowincji, jednakże jest zdeterminowana i zdesperowana. Reżyser oddał Toni rolę narratorki filmu, która po swoim świecie oprowadza widzów z radością i otwartością. Drugi film Bortkiewicza jest tragikomedią, niosącą jednak pewną nadzieje.