film przeszedł bez echa, bo być może dystrybutorzy przeglądają materiały, jak mój znajomy, który wrzucił go u mnie i przerzucając parę scen na szybko stwierdził, że na pewno go nie chce widzieć. smuty. no i kasy nie zrobi.
obraz jest absolutnie subtelny, aktorstwo spokojne, wyważone, grane od wewnątrz, z wyczuciem, dlatego nie ma tam wg. mnie zdołowania, o którym tu ktoś wspomina, tylko odkrywanie. tony od dziecka był w zasadzie pogodzony ze swoim stanem osamotnienia. odkrywa w sobie możliwość zmiany w tym zakresie, ale z czasem sytuacja wyrzuca go po ostrym zakręcie do punktu wyjścia.
ludzkie osamotnienie reprezentuje m.in. uzależnienie od zmian w kolekcji ubrań. w "requiem dla snu"- od chemii i tv, namiastki kontaktu z ludźmi. to niezdolność do samoistnego istnienia, którą odczuwamy. ciągle trzeba czymś zaszumieć, żeby pokryć tę pustkę, która się wytwarza. nie puszczamy rzeczy, które przeminęły, hołubimy je w sobie, aż stają się jedyną rzeczywistością. jedne wyrzucamy świadomie, po to by pozwolić, by inne swobodnie rozkwitły. (bohater pozbywa się rzeczy żony i ojca, jednak pozwala, by ściągało go w dół wspomnienie o kobiecie, która miała żonę niejako, przynajmniej wizualnie zastąpić).
film nie podaje żadnych sugestii, odsłania jedną z ewentualności splotu przyczyn i warunków, tacy właśnie bywamy... i też inni.