Długie ujęcia, eleganckie i perfekcyjne, sugerują dystans do przedstawionych zdarzeń. Opowiadając o losach Makbetów autor zachowuje daleko idącą powściągliwość. Chłodno i bez współczucia pokazuje do końca tragiczne wydarzenia. Także widzenie bohaterów to stała cecha autora z filmów Polańskiego. Wybiera ludzi słabych, nieodpornych psychicznie, osamotnionych, skłonnych do dewiacji, łatwych do wykorzystania przez innych, tych mocnych i gruboskórnych. Pokazuje ich z dystansem, czasem nawet okrutnie obnaża swym okiem uważnego i wścibskiego podglądacza. W "Tragedii Makbeta" autor nie próbuje - jak w innych filmach - nawiązać kontaktu z widzami, tzn. wciągać ich do zabawy - gry przez mnożenie fałszywych tropów, niedopowiedzeń i dwuznaczności, przez suspensę i żonglowanie konwencjami. W tym filmie przedstawia wszystko jednoznacznie i serio