Michael Bay idzie w ślady swego duchowego brata - Ronalda Emmericha, który swego czasu ustalił nowy rekord dla patosu i efekciarstwa swoim "Dniem Niepodległości". Wykorzystał przy tym stara, sprawdzona recepta na sequele: wszystkiego jest więcej, jest też szybciej, bardziej wybuchowo i 3D.
Problem z tego rodzaju filmami jest taki, że są jak przesłodzony deser. Na początku smakuje, ale po parunastu kęsach (filmach) masz ochotę błagać - zabierzcie to ode mnie, nie chcę więcej.
Nie spodziewajcie się frapującej historii, logicznego scenariusza oraz poruszeń ducha. Można za to liczyć na prawdziwy oczopląs a czas w kinie mija szybko. Co by nie mówić dzisiejsze kino ma do dyspozycji potężne środki i to widać (poza paroma sekwencjami, w których widać aktor nałożonych na tło, wpadka). Jeśli więc ktoś wie na co się decyduje, lubi ten gatunek - powinien dobrze się bawić. Być może, pomijając nieświeżość pomysłu, to naprawdę najlepsza część trylogii, jak zapewniał Le Beouf. Jeśli nie - szczerze odradzam. Bardziej ambitny i głęboki jest pierwszy z brzegu odcinek "Klanu".