Ten film niewiele ma wspólnego z komedią. Dziwi mnie również, jak nisko jest oceniany, i mimo wszystko jak bardzo jest niezrozumiany. Film co prawda z 1998 roku, także swoje lata już ma, ale temat, którego dotyka, jest wciąż aktualny, i to co raz mocniej.

Oczywiście opowiada pewną konkretną historię, do której można podchodzić bardziej lub mniej poważnie. Niemniej z każdą kolejną chwilą tego filmu, miałem wrażenie, że nie chodzi w nim o tą opowiadaną historię, nie chodzi o to, jak ona się skończy. Ten film, to dla mnie niekończąca się alegoria do współczesnego świata. Tak, wielu z nas miało wrażenie w swoim życiu, że bierze udział w jakiejś z góry zaplanowanej "grze".
Truman to przecież my, zabiegani mieszkańcy współczesnego świata, gdzie wolność dyktowana jest nam z ekranów telewizorów, z ekranów monitorów, gdzie walczyć trzeba o pieniądze, które gwarantują nam byt. Co raz trudniej odróżnić nam to, co prawdziwe, a to, co jest tylko zgrabnym zabiegiem PRowskim tych czy innych sił społecznych. Media żywią się tanią sensacją, łatwą w odbiorze informacją, media tłuką nam do głów łatwe w odbiorze seriale, karmią nas niekończącymi się teleturniejami czy telewizyjnymi show, a wszystko tłusto obłożone jest reklamą, często z udziałem jeszcze tak niedawno nie widzianego w Polsce procesu tzw. "lokowanie produktu".
My, społeczeństwo, często nieświadomie nawet, kupujemy to wszystko uznając za swoje, za swoją własną rzeczywistość.
Truman został kupiony przez korporację Christofa, a my kupowani jesteśmy przez korporacje każdego dnia. Dla nich jesteśmy tylko danymi statystycznymi, konsumentami, którzy mają zjadać produkty. Państwo, korporacje, od narodzin nam się przyglądają, nadając numer pesel, nadając dowód osobisty. Wszystkie portale społecznościowe, większość serwerów, na których mamy konta mailowe, służą do śledzenia nas, do łatwiejszego później dotarcia do naszych "potrzeb".

A my to kupujemy. Bez zastanowienia.
Dla mnie w tym filmie tylko zakończenie nie pasuje. Jest zbyt optymistyczne...