Coś w tym filmie jest, choć nie wiem do końca co. Oczywiście czuć ten charakterystyczny, powolny, flegmatyczny styl Jima Jarmuscha. Jest sporo sarkastycznego poczucia humoru, choć pod kątem bywa śmiesznie i bywa trochę cringe'owo. Żarty czasem trafiają w punkt, czasem są nad wyraz oczywiste i pozbawione uroku. Niemniej, wydaje mi się, że to właśnie to niespieszne tempo w połączeniu z tym humorem i dodatkiem w postaci zabawnie przerysowanych zombiaków powodują taki a nie inny, nietypowy odbiór filmu, nietypową atmosferę.

Zombiaki wyglądają całkiem uroczo, choć z drugiej strony momentami reżyser trochę na siłę stara się ich "dośmiesznić". I taki jest cały ten film. Czasem czuć błysk i fajne komediowe zacięcie, czasem to wygasa i praktycznie nie ma kto przez parę minut tego uratować. Bo, nie oszukujmy się, samą historią film nie powala. Oczywiście było już wiele lepszych horroro-komedii z zombie w roli głównej, które miały ciekawsze historie. Tutaj tak naprawdę nie wiemy do czego ta historia zmierza. Przynajmniej do ostatniej sceny, gdy w jakiś przedziwny sposób zostaje nam to niemal podane na tacy i nagle czujemy się w pewnym stopniu wyrwani ze snu i skonfundowani. Ale skonfundowani raczej w tym mniej pozytywnym świetle - bo to tylko po to oglądaliśmy ten film, by na koniec poznać tak oczywistą, nie raz już stosowaną w podobnych filmach puentę? I nagle przestało mi to pasować do filmu od takiego twórcy jak Jim Jarmusch.

Mimo to, film wciąż jest warty uwagi. Ma swoje oczywiste mankamenty i zdecydowanie nie jest to film dla każdego. Ale ktokolwiek lubi tego typu poczucie humoru i nie czuje potrzeby wartkiej akcji, by móc czerpać z kina radość, ten na pewno się tutaj w jakimś stopniu odnajdzie. Choćby po to, by na ekranie zobaczyć całą plejadę dość nieoczekiwanych aktorów i aktorek.

Moja ocena: 6/10.