Oceniam ten film jako osoba nieczytająca książki (choć po seansie mam ochotę po nią sięgnąć). Do minuty ok. 25 bawiłem się przednio. Kostiumy świetne, akcja dobrze się rozkręcała, przyjemne dla oka sceny, no i najważniejsze – Christopher Waltz, dla którego zdecydowałem obejrzeć się ten film. Jednak w połowie seansu z ekscytacji nad potencjalnie dobrym filmem zaczęła mnie dręczyć nuda, niezrozumienie i zawód. Wszystkie dureństwa tego filmu na początku odbierałem jako pozytywne, w końcu może to ,,nieprzeciętny styl scenarzysty". No, nic bardziej mylnego, bo film jest po prostu głupiutki i mam wrażenie, że się tego nie wstydzi.
Wszystko ratuje w zasadzie Waltz w roli Armanda de Richelieu, choć szczerze? Tu też poczułem lekkie rozczarowanie. Czekałem na mocny, mroczny, przebiegły i genialny w swojej postaci charakter, a tutaj niestety otrzymałem coś mierego. Oczywiście, że w głowie zawsze będzie mi siedziała postać arcydzieło – porucznik Landa – i ciężko bedzie to przebić, szczególnie, że to kompletnie inny film, inną postać, inny reżyser, lecz wciąż – nie tego oczekiwałem. Nie jestem ekspertem i nie mam pojęcia, czy kazano tak grać Waltzowi, czy to po prostu nie był to jego najlepszy film. Jest zwyczajnie mierny, jakby był tylko połową siebie. A może tak miała wyglądać jego postać, choć to wciąż nie zmienia sytuacji. Choć, jak już wspomniałem — jest to najlepsza rola w filmie, a scena przy szachach z Richelieu i Ludwikiem XIII wciąż pozostaje moją ulubioną. Natomiast to, co się potem dzieje, to już jakieś farmazony, gdyby w pewnym momencie wyszły elfy, nawet szczególnie bym się nie zdziwił.