made in not-dyn-o-mite i tell ya!

wielka szkoda i jeszcze większe rozczarowanie. trochę nie chcę mi się wierzyć, że sztandarowy przedstawiciel szalonego, bezkompromisowego, rozrewoltowanego oraz absoqr valutnie zachwycającego kina ozploitacji zabrał się za ekranizację cudownej lampy aladyna (czy tam jakiejś innej żenówy jarzeniówy, nieważne, chodzi o uniwersum oraz niepisany kodex australijskiej ulicy, niecną praktykę nieprzyzwoitego pocierania żyrandola w służbie wymyślnego tworzenia nowych wspaniałych światów zamiast już dać spokój).

moja ukochana tildka też już prawie, prawie rozpływa się w przestrzeni, coraz bardziej się odrealnia, jeszcze chyba nie powróciła z planu filmu Memoria.. przygniatana cudzymi wspomnieniami potomka kolejnego candymana, tudzież dziewiątego wcielenia kota, który zwykł był mawiać hator, hator, hator..

lepiej rzecz pominąć szlachetnym, buddyjskim milczeniem, ewentualnie otulić chrześcijańskim kocykiem miłosierdzia i tak przeczekać sobie do nowego Mad Maxa.. trzytysiącletnia męka!