Twarz (2017) Berlinale 2018, Nagroda Grand Prix Jury - Srebrny Niedźwiedź - Najlepszy film. Polska prowincjonalna, popegierowska. Wozy z końmi, "maluchy", silne przywiązanie do religii. Jacek (Mateusz Kościukiewicz), mieszka z rodzicami, siostrą i jej rodziną, ma dziewczynę, ktorą bardzo kocha i z którą planuje ślub. Pracuje przy budowie gigantycznej figury Chrystusa. I tam właśnie ulega tragicznemu wypadkowi. Historią pionierskiej w Europie operacji przyszycia twarzy od dawcy żyła cała Polska w 2013 roku. Małgorzata Szumowska wybrała tą historię by pokazać nas jak reagujemy na zmianę czyjegoś physis. Nie przepadam za twórczością tej reżyserki ale akurat ten film bardzo mnie do niej przekonał. Po pierwsze, świetne plany, znakomite zdjęcia, gęsty, intymny klimat oddający mentalność ludzi z małych wsi, gdzie dla wielu najważniejsze to napić się, najeść, pożartować i wydzierać sobie nawzajem kawałek schedy po rodzicach. I tu kolejny dla Szumowskiej plus, że zgromadziła znakomitą obsadę mniej nieznanych aktorów. Grają prawdziwie, wciągająco, nawet naturszczycy tacy jak ojciec bohatera tworzą ciekawe kreacje. Ja wskazuję na Roberta Talarczyka, fenomenalnie wykreował niewielką ale bardzo przekonującą rolę szwagra. Kościukiewicz, mimo charakteryzacji, ma świetne wstawki komiczne, choćby jego niezrozumiała mowa, czy scena egzorcyzmów potrafią rozbawić do łez, a zarazem wystarczy, że jest, oddaje sobą ból otrącenia przez otoczenie. Bo o tym jest ten film. O braku akceptacji. O tym, że anatomia tworzy w nas myślenie kogo szanujemy lub z kogo się wysmiewamy. I choć ktoś może być tym samym człowiekiem, słuchać ten samej muzyki, kochać tak samo, myśleć to samo, wystarczy, że inaczej wygląda, dotyka go ostracyzm. To pean o wszystkich otrąconych ludziach. Bo mają inny kolor skóry, poglądy, wiarę, inaczej kochają. Bardzo mądre i technicznie bardzo dobrze zrealizowane kino. Gwoli scisłości dodam, że prawdziwy poszkodowany Grzegorz Galasiński z niewielkiej wsi Niemil żałuje, że go odratowano...