Nie jest to obraz wybitny. Ale ciekawy. I rzadki w swoim rodzaju. Warto go zobaczyć ażeby uzmysłowić sobie, że najtrudniej jest spojrzeć właśnie na siebie i przez siebie.
To film mężczyzny o mężczyznach. Film o mężczyznach przeciwko mężczyznom. Film dobrego mężczyzny przeciwko złym mężczyznom. Film Stuhra o sobie i przeciwko sobie zarazem. A jednak bardziej film w autoobronie. Taki jest Stuhr w tym filmie - czarny, a zaraz po nim - biały. Takie jest życie. Nie zawsze w tej samej kolejności. Stuhr, a za jego sprawą mężczyzna w tym wypadku wznosi się wyżej.
Ale czy tak naprawdę potrafimy zrobić cokolwiek przeciwko sobie? To moim zdaniem główny, nawet jeśli nie zamierzony, wniosek z tego filmu. Odpowiedzi jak zwykle nie należy się spodziewać. Przecież w końcu trzeba żyć dalej. A kiedy śpiewamy stajemy się lepsi...
To film przeciwko kobietom. Nadinterpretacja? Być może. Ciekaw jestem czy (a jeśli tak to jaka?) będzie riposta kobiet? Niemniej jednak szlaki zostały przetarte. Teraz powinno być łatwiej.
Być może, akurat nie bezpodstawnie, ktoś posądzi mnie o szowinizm. Tak, to recenzja za mną ale przeciwko mnie.
Ha! To co? Niech żyje Beethoven i powodzenia pyszałek - Jurek!