w dzieciństwie miałem przyjemność obejrzeć ten film w TV, pamiętam jak następnego dnia koledzy szkole z wypiekami na twarzy komentowali to ,,widowisko,,. Dla kilkunastolatków to było wówczas coś:). Co ciekawe akurat wtedy w kinach pojawiały się z 10-letnim opóźnieniem filmy o Godzilli, Gilallę zaś puszczono w TV. Mamy tu grupkę astronautów w misji na Marsa. Podróż mija sielankowo, wyłączywszy spotkanie z UFO, niczym w dzisiejszych amerykańskich filmach sf jak np. Misja na Marsa. Po drodze jeden z astronautów zaniemógł, trzeba go odstawić do bazy księżycowej. Bohaterowie odwiedzają przyjaciół w bazie, dobrze się bawią, no i ta piękna Lisa (Peggy Neal). W drodze powrotnej w statek uderzają mikrometeoryty z tajemniczą substancją. Zresztą wcześniej mieliśmy scenę w której taka substancja przeżera podłogę niczym kwas. Czy to nie pomysł dla twórcy Obcego? Scott musiał to oglądać...Za dużo tu odnosników do późniejszej jego twórczści. Ale wróćmy do filmu. Na ziemii substancja wymyka się spod kontroli i zamienia się w dalekiego kuzyna Godzilli z czółkami jak u pszczólki Maji, wyłupiastymi czerwonymi oczami i ptasim dziobem. Gilalla wyrusza na miasto, poważnie je demolując. Od tej pory mamy do czynienia z filmem w stylu Godzilli, jednak jak dla mnie lepsza tu jest muzyka, te bębny dodają klimatu. Z wielu filmów o gumowych potworach ten akurat jest nielicznym, który dało się jako tako z przyjemnością obejrzeć. Głównie przez watek z astronautami, który oglądamy prawie 50 minut.