Linklatrer okazał się godnym spadkobiercą Johna Hughesa i jego młodzieżowego kina.

Sympatyczni bohaterowie (ci antypatyczni tez się znajdą), dobre dialogi, świetna ścieżka dźwiękowa i ten nostalgiczny klimat wydzierający się z każdej sceny. Niezależnie od długości geograficznej pewnie niejeden powie sobie – „Kurka, w czasach szkolnych robiłem to samo!!”.

Niezależnie od końcowego efektu nie udało się jednak dorównać wielkości sztandarowym dziełom Hughesa. Nie tylko dlatego, że John był niepowtarzalny, ale dlatego, że bohaterowie jego filmów zawsze stawali się na końcu mądrzejsi wynosząc lekcję z życia. Tam nieograniczona zabawa mieszała się z pokorą i przyśpieszonym kursem dojrzewania. W filmie Linklatera jest głównie zabawa.
Na szczęście znakomita…

Moja ocena - 7/10