W zasadzie nie ma się do czego przyczepić, większość widzów jest przestraszona zwłaszcza w trakcie seansu i chyba o to chodzi gdy idzie się na horror... Jednak dla kinomaniaków, zwłaszcza dla fanów gatunku to kolejny niewypał. Film bazuje tylko i wyłącznie na ciągłym zastraszaniu: dzwiękiem, zamazanym i poklatkowanym obrazem, oraz upiornymi ciałami zmarłych (swoją drogą bardzo dobrze spreparowanymi)
Od strony wizualnej poza zwłokami dobre wrażenie robi miejsce akcji i wystrój pomieszczeń, które nadają temu filmowi charakter. Film mimo starań twórców nie ma głębi ani nawet psychologicznej ściółki, jest tylko ciśnienie, które po godzinie seansu po prostu męczy, nie pomogła dystyngowana narracja pani Madsen ani bardzo dobry aktor charakterystyczny Elias Koteas. Melodramatyczna końcówka i ektoplazmatyczne przesłanie, na tyle mnie uspokoiły, że po wyjściu z kina nie było już żadnych emocji. Film rozreklamowany jako pokrewna dusza Egzorcyzmów Emily Rose, jednak to coś zupełnie innego i znacznie gorszego. Sama historia dość ciekawa i jedynie na niej oparłbym głębsze zalety tego filmu 6/10.