Kupiłem bilet na Coco Chanel, nastawiłem się na mile spędzony wieczór...a ten wieczór napędził mi niezłego stracha momentami.

O tytuł filmu zapytałem po seansie, więc film "wziął" mnie z zaskoczenia.
Bardziej podobał mi się sam początek, ponieważ byłem najzwyczajniej w świecie nastawiony na Coco, ale szybko zmieniłem swoje podejście i resztę filmu obejrzałem z zaciekawieniem.
Film był zrobiony na zasadzie "Buu!" i tego kurczowo trzymał się reżyser, co niestety nie przyniosło efektu. Klimat nie był utrzymany przez cały film, a fabuła była dość naciągana i niezrozumiała.

W jaki sposób Matt potrafił spać z tymi koszmarami w tej piwnicy ?
Bał się powiedzieć o halucynacjach ?!

Sami bohaterowie, jak to była w takich filmach, pakują się w tarapaty, a tutaj nawet nie próbowali uciekać...Matka nawet przystała na nawiedzony dom.Ale tak to musiało wyglądać...rozumiem.
Film jest troszkę inny z prostego powodu, choroba chłopca dodaje kolorytu tej produkcji i według mnie ją ratuje. Fajnie został wprowadzony wątek samych seansów i te retrospekcje...przerażały mnie.
Najgorsza(najobrzydliwsza) scena = usuwanie powiek. Ble!
Mogło być lepiej, ale było dobrze.
Najlepszy horror, który oglądałem, to [Rec]. Nie wiem, co bym robił w kinie, ale bałem się to oglądać w domu o godzinie 18...

Materiał wspaniały, ale zmarnowany.
6/10