(...) Wszystko jest w „Underdogu” bardzo dosłowne, podważające intelekt widza. Gdy Jarosław Boberek − jako małomiasteczkowy mafioso − wciąga kokainę nosem, kamera z dokumentalną manierą śledzi każdy ruch jego łba. Subtelny inaczej okazuje się też montaż scen treningowych. Trwają one o jakieś pięć minut za długo, w kółko powtarzają te same ćwiczenia sprawnościowe, a progresowi Kosy przyglądają się z dziecinnym entuzjazmem. Facetowi, o którym wiemy jedynie, że jest zajebiście silny, udaje się jeszcze przybrać na sile − to naprawdę nie jest aż tak niesamowite, godne poklasku, ani tym bardziej podniosłe, jak wydaje się reżyserowi.

Większość scen w filmie i tak opiewa Kosę i jego megalomanię: co chwilę ściąga on koszulkę, bo zrobiło się gorąco, a potem zakłada ją tylko po to, by rozebrać się znów, dosłownie trzydzieści sekund później. To facet pełen pychy, kierujący się trochę niezrozumiałą, wybujałą pewnością siebie. Zostaje przedstawiony jako niby-amant, rozkochuje w sobie i piękną panią weterynarz, i jej córkę. Nastolatce mówi zresztą, że z łatwością złamałby jej serce. Jest więc trochę heroicznym macho, a trochę skończonym dupkiem, na domiar złego rzucającym głupimi one-linerami częściej niż podrzędny komik. Gdy do okna samochodu pukają mu policjanci, próbuje się popisać: „duże frytki i colę proszę”. Nie jestem gburem pozbawionym poczucia humoru. Przeciwnie − lubię bystry dowcip, a takiego w „Underdogu” nie miałem szans uświadczyć. Postać policjanta Janusza, który dał córce na imię Jessica i dziwi się, że ta ochrzciła swego pierworodnego jako Brajana, naprawdę nie jest śmieszna.

[To tylko urywek pełnego tekstu. Pełna recenzja: We'll Always Have the Movies
(WordPress)]