"Unhinged" Dona Gronquista to obskurny niskobudżetowy psycho-slasher, który ze względu na brutalne sceny morderstw wylądował na brytyjskiej liście video nasties. Pamiętam jak ta lista przed wieloma laty podsycała moją wyobraźnię. Pomijając dostępne w Polsce na kasetach video filmy gore Lucio Fulciego ("Zombi 2", "Dom przy cmentarzu", "Hotel siedmiu bram"), które oglądałem już w latach 90-tych moim pierwszym video nasty był zakupiony w 1999 roku na kasecie video od Video Screams "Ostatni dom po lewej" (1972) Wesa Cravena, z kolei jednym z ostatnich był obejrzany dopiero w ubiegłym roku amatorski "Sexo canibal" (1980) Jesusa Franco.

"Unhinged" opowiada historię trzech przyjaciółek, które podróżują samochodem na koncert. Po drodze wskutek ulewy ulegają wypadkowi. Pomocnik zabiera je do pobliskiego okazałego domostwa, w którym mieszkają matka z córką. Matka zdaje się nienawidzić wszystkich mężczyzn; generalnie jej relacja z córką jest nieco dziwna i niepokojąca. Ktoś o morderczych zamiarach zdaje się krążyć wokół rezydencji.

Zgodzę się, że akcja w "Unhinged" toczy się ospale, ale film ma całkiem mroczny klimat i oferuje trzy krwawe sceny morderstw (kosą, siekierą, maczetą). Trochę suspensu, fajna inspirowana Johnem Carpenterem muzyka syntezatorowa i szczypta golizny. Zakończenie całkiem niespodziewane i szokujące - mocno w stylu "Sleepaway Camp" (1983) i "April Fools Day" (1986) Freda Waltona. Choćby dla mocnego zakończenia warto docenić ten film. Mój pierwszy seans: 27 września 2003 roku, teraz kolejny (bodaj trzeci). Czas trwania: 79 minut. W 2017 roku powstał remake, ale nieśpieszno mi, by go obejrzeć.