Bananowy frachtowiec czekoladowy

Historia relacji członków załogi frachtowca Banan w Czekoladzie.

Burzliwy związek Hesi Koreczko z palaczem Kufertacem zmierza ku gorącemu finałowi przy piecu. Kufertac przyrządza dziecko z rożna i nie wiedzieć czemu wszyscy czują się zaproszeni. Człowiek jednak potrzebuje odrobiny intymności, przypiekając żeberka dla miłości swego życia.

Natomiast doktor Bojdololok węszy wokół Bartusiowego strupa, a ten podchodzi ropą, więc Bartuś ma zakaz zabaw zapałkami. Doktor przestrzega przed płonącym łokciem, żeby dodatkowo nie zaogniać sytuacji.

Warto dodać niechcącym wtrąceniem, iż w trakcie realizacji widowiska po pokładzie uganiał gen. Polko z płytą chodnikową w plecaku, co jednak nie miało większego wpływu na rozwój fitoplanktonu. Za to koszulka z trumiennym portretem Michała Korybuta Wiśniowieckiego schła na generale, niczym daktyle w afrykańskim słońcu.

Śliniacz Pergola ostatecznie otynkował całą kabinę, jednak z uwagi na naprężenia materiałowe poszycia wszystko odpadło, więc próżny był jego trud, ale nie zbaczajmy z właściwego toru opowieści i czym prędzej powróćmy do wątku głównego.

Zatem: miłość. Miłość ma wiele twarzy. Twarz kapitana znaczona jest wieloma śladami szufli, gdyż wiele się działo w kotłowni w czasach, kiedy Kufertac wypinał był kuper zwodniczo, a kapitanowi nie trzeba powtarzać po sześć razy, gdy pod ręką szufla.

Hesia też przyłożyła rękę do znaczonej troskami twarzy kapitana, podając do ust cegłę. Wielu nie daje temu wiary, no bo jakże tak? Skąd nagle cegła na pokładzie? Oczywiście sama się nie wniosła. Plotka głosi, że to była część kontrabandy Jasia i Małgosi.

Trop kontynuacji wiedzie ku „Świąteczny książę: królewskie wesele” (2018)