(...) „Upiorne opowieści...” to adaptacja serii książek, które w latach 80. zapewniły nieprzespane noce niejednemu kilku-, kilkunastolatkowi. W Stanach premiera ekranizacji jest wydarzeniem bez precedensu: powieści Schwartza stanowią tam dziedzictwo kulturowe i stawiane są na równi z bestsellerami R. L. Stine’a. Film może więc okazać się wielkim sukcesem kasowym. Nie wiem, czy polskim widzom udzieli się ta gorączka – gdybym miał zakładać, powiedziałbym, że nie. „Opowieści” mogą spodobać się dzieciakom jako dobry przykład „gateway horroru” – czyli grozy kontrolowanej, z kategorią „PG-13”. Do nich produkcja jest kierowana przede wszystkim. Starszym odbiorcom zagra zaś w sercu nostalgia za dawną epoką i klasykami spod szyldu Amblina.

Równie bardzo, jak horrorem paranormalnym pozostają „Upiorne opowieści po zmroku” miksem kina grozy i klasycznego coming-of-age movie. André Øvredal nakręcił film o byciu ofiarą w opresyjnej społeczności i o czasach, w których każda inność jest karana. Autorzy scenariusza celebrują jednak tę inność, dają jej szansę się wybronić.

Pełna recenzja - #HisNameIsDeath