Tak prostego, mało rozbudowanego fabularnie i naciąganego filmu nie widziałem chyba dobrych parę lat. Akcja zasuwa z prędkością światła, bohater biega, skacze, bije, kopie, strzela - a wszystko w stylu starego kina sensacyjnego z lat 90. Twórcy nie silą się żeby wyjaśniać masę nieścisłości w filmie tylko prą z akcją do przodu jak rozpędzona lokomotywa. Nie ma przestojów w akcji, nie ma niepotrzebnych dialogów czy dłużyzn. Bohater szukając swojej pociechy (która z resztą sprawia wrażenie ultra-stereotypu tępej amerykańskiej nastolatki pokolenia MTV) jak po sznurku w mgnieniu oka znajduje odpowiednich ludzi i wydusza z nich informacje - sprzyja mu przy tym niesamowite szczęście i dziesiątki zbiegów okoliczności działających na jego korzyść. Zawsze jest w odpowiedniej chwili w odpowiednim miejscu, zawsze dopada odpowiednich ludzi, informacje zawsze okazują się prawdziwe. Przypomina to stare kino ze Schwarzeneggerem, Stallone'em czy Seagalem. I wydaje mi się że tak właśnie miało być. Tylko skąd tam Liam Neeson, po którym spodziewałem się o wieeeeele więcej?