Wreszcie znów się coś dzieje w SF. Właściwie od dobrych paru lat nie otrzymaliśmy w tym gatunku filmu, który zasługiwałby na jakąkolwiek uwagę, więc tym bardziej trzeba się cieszyć z tego obrazu! Okazuje się, że niepotrzebnie spisałem Wachowskich na straty. Okazuje się, że zrozumieli porażkę, jaką okazały się być kontynuacje "Matrixa", a mimo wszystko wciąż pozostali sobą. Bez skrupułów napożyczalni różnych motywów, pomysłów i wszystko to wrzucili do jednego worka. Wachowscy nigdy nie byli moim zdaniem dobrymi filmowcami - ale są za to świetnymi scenarzystami. Wiedzą czego widzowi potrzeba i dają mu to wszystko, dla niektórych jednak ilość ta może okazać się zbyt duża. Oczywiście pewien wpływ na obraz miał zapewne McTeigue, lecz nie oszukujmy się - zapewne był tylko marionetką w rękach twórców "Matrixa".
Jaki jest sam film? Otóż okazuje się, że Wachowscy przypomnieli sobie, że najważniejsze nie są nowatorskie efekty wizualne, lecz fabuła i to na nią położony jest cały nacisk. Nie znam zbyt dobrze oryginału, ale dziwi mnie dlaczego jego właściel nie chce mieć nic wspólnego z filmem. Przecież zupełnie nie ma się czego wstydzić. W końcu nie jest to przerost formy nad treścią, a obraz, który ma do przekazania bardzo wiele - zwłaszcza dzisiaj okazuje się być niezmiernie aktualny i niepokojący. Przeraża zwłaszcza wizja przyszłości - przecież podobne rzeczy już się działy, więc czemu nie mogłyby stać się ponownie?
Obraz zadaje sporo pytań i wiele pytań jesteśmy w stanie zadać sobie także my sami. Wątek V jest interesujący i naznaczony tragizmem niczym u Szekspira. Wszystko to sprawia, że "V jak Vendetta" nie jest filmem akcji, lecz pouczającą przestrogą i krytyką na dzisiejszą sytuację. Niestety nie pozbawioną wad. W pewnym momencie jednak nieco się to zatraca. Zabrakło artysty. Owszem, tak jak już powiedziałem - Wachowscy wiedzą czego widzowi trzeba i dają mu to bez skrupułów. Znają kino doskonale i wiedzą co się sprawdza, ale zabrakło temu obrazowi nieco magii.
Wykonanie jest doskonałe - do zarzucenia nie mam azbolutnie nic - może poza tymi ciągłymi retrospekcjami w celu wywołania odpowiedniego stanu u widza, trochę to dziecinne. Poza tym jednak cała wizja przyszłości, aktorstwo, muzyka czy zdjęcia są bez zarzutu. Zaskakują przede wszystkim aktorzy - to jest w pełni brytyjski obraz! W stylu, dialogach - we wszystkim. Na początek, gdy poznajemy V przychodzi zdziwienie - osobiście przyszły mi na myśl skojarzenia z Hannibelem Lecterem, ale podczas seansu bardzo szybko o tym zapomniałem. Evey w wykonaniu Natalie także jest wspaniała - delikatna, czuła, a zarazem pełna wewnętrznej siły - przywodzi mi na myśl aktorki takie jak Juliette Binoche. Wielkie wrażenie zrobił na mnie także, jak zwykle niezawodny John Hurt. Co prawda jest go w tym obrazie niewiele, lecz jest tak piorunujący, że nie sposób o nim zapomnieć. Niczym Hitler w nowym wydaniu!
"V jak Vendetta" jest obrazem zaskakującym. Jest w nim wiele wątków, wiele scen, które ciężko dopasować do estetyki, do której zdawałby się przynależeć ten obraz. Przypomina czasem teledysk, a z kolei innym razem wysołuje dreszcz. Jednak polecę go z czystym sumieniem. Pomimo tego, że obraz sprawia wrażenie worka na prezenty, który jest zdecydowanie przeciążony, jego silne przesłanie sprawia, że w żadnym wypadku nie można go zestawiać z papką obecną w dzisiejszym kinie. Słynni bracia wykazali się inteligencją i zarazem sprytem, tworząc film ważny, a zarazem przystosowany do dzisiejszej teledyskowej publiczności. Ich najnowszy obraz bywa czasem realistyczny, brutalny i po prostu smutny, a czasem nie sposób zapomnieć, że oglądamy komiks i zdarzają się sceny przerysowane. Niemniej jednak zaskakuje mnie, że zaintersowanie tym obrazem jest w naszym kraju tak małe. W końcu jego temat zwłaszcza dla nas powinien być niezwykle interesujący. W końcu to my przez tyle lat byliśmy tłamszeni i niszczeni, a nasz stan wojenny niezmiernie przypomina sytuację z "V jak Vendetta", lecz w wydaniu jednak zdecydowanie groźniejszym. Tak więc obraz dotyka nas wszystkich i opowiada niezwykle aktualną historię, a przy okazji twórcy tkają interesującą intrygę, dwuznaczny związek dwóch głównych bohaterów, a przy okazji bawią się kinem, popadając czasem w kicz, w dodatku ząglując różnymi konwencjami. Przy tym wszystkim jednak zachowują zasadę prawdopodobności, przez co oglądana historia tym bardziej wydaje się być przerażająca. Niektórym może wydać się to zbyt wiele, a niektóre sceny mogą się zdawać zbytnio wystylizowane, osobiście też to odczuwałem, ale jednak zalety ów obrazu okazały się znacznie silniejsze.
Nie jest to papka, a w dodatku zmusza do refleksji - to się twórcom chwali. Z niecierpliwością czekam na kolejne dokonania McTeigue'a i Wachowskich, bo wygląda na to, że niepotrzebnie cały filmowy światek spisał ich na straty. I całe szczęście, że twarz V nie została pokazana - o ile było co pokazywać :-)
PS - Nie wiem jaki do końca jest komiks, ale nie rozumiem oburzenia jego twócy, który nie pozwolił umieścić się w napisach końcowych. Zapewne wiele wątków pominięto i zmieniono, ale jeśli przesłanie i siła filmu, pomimo tego jest tak wielka, to po co się oburzać?