Glupoty

Nie, to nie są głupoty. Bardzo dobra interpretacja, pozwoliła mi poukładać trochę to co sam wywnioskowałem podczas seansu. Ja osobiście odczytałem cały film trochę jako Biblijną drogę chrześcijaństwa, od zniewolenia poprzez wyzwolenie i poszukiwanie ziemi obiecanej, a później podążanie za Chrystusem i ostatecznie poświęcenie. Zastanawiają mnie bardzo te ujęcia twarzy w bohaterów na tle jasnego nieba albo w promieniach światła, przypomina mi to trochę różne święte obrazki.

Według mnie film przedstawia drogę do odkupienia lub zatracenia, dzieli bohaterów na tych, który ulegli swoim pokusom i zginęli i na tych, który poszli za Jednookim, zaufali mu i otrzymali nagrodę (chłopiec). Chociaż sam temat chłopca jest nadal dla mnie nie do końca jasny, z jednej strony zadaje pytania jednookiemu i nie dostaje żadnych odpowiedzi, a z drugiej strony odpowiada za niego (jednookiego) tak jakby przekazywał jego słowa i go rozumiał. Sam fakt, ze bohater nie mówi jest dla mnie niezrozumiały.

Poprzez ślepe oko wydaje mi się, że reżyser chciał pokazać, ze główny bohater potrafi patrzeć nie tylko na rzeczywistość, ale też widzieć więcej, miedzy innymi przyszłość/przeznaczenie i dlatego fragmenty ze ślepym okiem często (zawsze ?) poprzedzały "czerwone" sceny pokazujące przyszłe wydarzenia.

Swoją drogą dziwi mnie fakt tak płytkiego postrzegania tego filmu, jest tyle niejasności i symboliki, że interpretacja jest według mnie konieczna.

Cieszę się, że pomogłam Ci poukładać sobie przemyślenia, zwłaszcza, że komentarz pisałam nieco chaotycznie, będąc pod wrażeniem filmu. Nie wiem czy popularność interpretacji chrześcijańskiej nie wynika z dopasowywania scen do symboliki, którą najlepiej znamy. Z drugiej strony te nawiązania są na tyle spójne, że ciężko tą wersję wykluczyć...

Milczenie głównego bohatera odczłowiecza go, skupia też naszą uwagę na jego gestach i mimice (które są tak powściągliwe, że jeszcze bardziej go odrealniają) i działaniach - czyli przemocy. Również sceny rodem z ikon o których wspominasz - twarz na tle błękitu, bezkresu, mogą służyć podkreśleniu nie-człowieczeństwa, czy koniecznie w sensie chrześcijańskim? Być może uniwersalnym.

Obstaję za tym, że chłopiec symbolizuje człowieka - zadaje pytania bogu (bez odpowiedzi), mimo to podąża za nim ale też przemawia za niego, bo czym są wszelkie mity, poematy czy też księgi. Szczerze mówiąc bardziej odebrałam drogę jednookiego jak ślepą siłę natury niż cokolwiek wspólnego z chrześcijańskim odkupieniem, samopoświęceniem nierozerwalnie związanym przecież z miłością... Z drugiej strony w konaniu na krzyżu i realnej historii chrześcijaństwa nie brakuje surowości i przemocy.

Co do płytkiego postrzegania - trochę mi głupio powtarzać odwieczne narzekania na młodzież, ale cóż :) Czytanie symboliki nie jest wrodzoną umiejętnością. Poza tym żyjemy w epoce lajków, wystarczy, że coś jest fajne.

Dobra rozkmina. Wizualnie chrześcijaństwo i mitologia nordycka ale to chyba nie wszystko. Z tą siłą to trafiłaś w sedno, pomogłaś mi lepiej zrozumieć głównego bohatera i to dało mi najwięcej do myślenia. Jeśli on reprezentuje tę siłę i zakładając że Refen wie o czym mówi to zalicza się do grona twórców obeznanych z okultyzmen (co w tym przypadku należy rozumieć to jako naukę o mikro i makro kosmosie). Jak James Cameron (tutaj scenarzysta i wnioskując po treści filmu nie przypadkiem reżyserem jest kobieta) - "Dziwne dni", czy Guy Ritchie - "Revolver" (to tak z głowy te z największą ilością symboliki i treści okultystycznej jednak dotyczącej mikro kosmosu) Z tym że ów siła nie jest bardziej ślepa ode mnie, jej natura jest dobra i pewnie dlatego poświęcenie jednookiego jest świadome. Krótka książka pt. Kybalion, pominąwszy gadanie o elitaryzmie daje chyba o tym jakieś pojęcie. Btw. świetny film, jedyny w swoim rodzaju, ciężki jak grzybowy trip ale to już inna historia ;]

Nie odpowiada, ale chłopiec (człowiek) przekazuje jego słowa. Hmm, to dokładnie jak z Bogiem.