Wybaczcie, ludkowie mili, że nie będę się rozwodzić nad głębią duchową i filozoficzną tego filmu, która być może jakaś tam jest. Może ta głębia głębsza niż się wydaje, może jednak płytsza od górskiego potoku. Nie wykluczam, że jakieś wartościowe przesłanie filozoficzne "Valhalla Rising" zawiera i niesie. Bardziej widać wtajemniczeni w zawiłe arkana wikingologii stosowanej rozpisują się tu i ówdzie o przemyconych wątkach mitologii nordyckiej i nawet wprost o religię zahaczają, mniej lub bardziej mądre wnioski wyprowadzając. To bardzo być może, albo i wcale. Jednak coś innego jest tu interesujące i o wiele bardziej inspirujące. Ten film atakuje i nokautuje na zupełnie innej płaszczyźnie. Mamy tutaj oto cudownie intensywną terapię wizualno - dźwiękową, w której wybrzmiewa piękno i przeraźliwość ciszy, osacza piękno i jednocześnie brzydota zwierzęcej brutalności i czystej agresji, hipnotyzuje uroda świata dawnego, nieznanego, obcego, niebezpiecznego, przez to intrygującego. Fantastyczny klimat, magiczny trans, któremu ulegam; przepięknie opakowana fantasmagoria! Za ten zniewalający nastrój daję mocne 7 (i ja tu jeszcze wrócę!), a za dźwięki w filmie dorzucam serduszko. Na Odyna, przez chwilę byłem nawet przekonany, że HIM Trent Reznor umaczał w tym swe cenne paluchy! Poezja: http://vodpod.com/watch/8946882-valhalla-rising-soundtrack .