Nie jestem fanem Toma Cruise'a...ale jestem cholernie zauroczony w postaciach, które grał. Nie obchodzi mnie kim jest w swoim prywatnym życiu, uwielbiam jego kreacje na srebrnym ekranie, kompleks Piotrusia pana itp. Niedoceniony aktor, przez Akademię, czy Tom zgarnął kiedyś Oscara? Chyba nie...

Vanilla Sky, kolejny niedoceniony film z kolei. Uwielbiam filmowych filozofów, którzy w filmie ambitnym a zarazem kasowym starają się wyżłobić dziury. Wiadomo, że to nie Tarkowski, nie ma tutaj wielkiego psychologicznego studium ludzkiej duszy. Nie ma też zawiłych i diabolicznych, a często po prostu niezrozumiałych scen. Film jest prosty, ale taki właśnie kurwa ma być! Jak czytam recenzję na FW to mnie krew zalewa od wielkiego recenzenta, który stylem pisma i manierą językową udaje wielkiego pisarza i krytyka, a jest zwykłym pismakiem w sieci, jakich miliony...miliardy. Zakończenie filmu nie jest cholernie wymyślne, ale jest piękne, żegna się ze swoimi sennymi marzeniami, przełamuje strach i skacze by się obudzić, nie mówię, że jest perfekcyjne, ale bez przesady, nie jest banalne i głupie. Koniec filmu, jak otwiera oczy pozostawia otwarte zakończenie...bo czy aby naprawdę się obudził? Czy to już rzeczywistość?
Chciałem napisać tutaj coś zupełnie innego, ale wątpię, by ktoś tego chciał słuchać. Dziękuję za uwagę, do zobaczenia w piekle.