Zawsze, gdy Chabrol i Huppert spotykali się na planie, wychodziło z tego coś niesamowitego. "Violette..." to, obok "Ceremonii" czy "Pani Bovary", jeden z najlepszych dowodów na potwierdzenie tej tezy. Świetna historia (podobno te najlepsze pisze samo życie), rewelacyjna gra aktorska (aż trudno uwierzyć, że dwudziestokilkuletnia wówczas Huppert potrafiła,w ciągu roku, wcielić się w dwie skrajnie odmienne postaci), klimatyczna muzyka i zdjęcia (kolorystyka!) - to wszystko sprawia, że nie tyle trudno oderwać wzrok od ekraniu, co trudno przestać o tym filmie myśleć przez co najmniej kilka następnych dni. Dla mnie rewelacja!