Strona wizualna filmów, użycie światła, praca kamery zmieniała się razem z kinem. W erze kina niemego kamera była wolna - ludzie nie musieli troszczyć się o dźwięk, więc mogli poruszać się swobodnie (na tyle, na ile pozwalał sprzęt), kamery były mniejsze, a filmowcy byli w stanie uchwycić taki obraz, jaki chcieli. Jednak gdy do filmu wszedł dźwięk, ruch kamery został znacznie ograniczony, ze względu na konieczność mówienia przez aktorów do mikrofonów ukrytych w wazonach z kwiatami itp. "Zdjęciowcy" ponownie musieli ruszyć głowami, majstrować przy sprzęcie, szukać sposobów na tchnięcie życia w statyczne obrazy. Podobna sytuacja miała miejsce gdy zaczęto kręcić filmy w kolorze. Wielu artystów opierało się zmianom. Woleli pozostać w czarno-białej stylistyce filmu, którą znali na wylot - wiedzieli jak tworzyć klimat, operować światłem, używać cienia, budować napięcie mrokiem. Jak powiedział jeden z operatorów w "Visions of Light", dla wielu z ówczesnych autorów zdjęć była to zmiana filozoficzna, konieczność przystosowania się do nowego spojrzenia na rzeczywistość. Nie można też zapomnieć o zmierzchu formatu 4:3 i wprowadzeniu widescreen'u - co zrobić z tą całą przestrzenią, jak zagospodarować kadr, stworzyć dynamiczne obrazy... Cinematographer musi być kreatywny, nieustannie dostosowywać swój styl, swój punkt widzenia do wizji reżysera czy używanego sprzętu. "Visions of light" pokazuje styl Hollywoodzkich studiów lat 30., stronę wizualną filmu noir, sposób pokazywania Nowego Jorku w filmach i wpływ Europejczyków na amerykańskie kino. W przeciwieństwie do filmu dokumentalnego "Cinematographer Style", tutaj mamy o wiele mniej osób wypowiadających się na temat pracy operatora, a wszystko poparte jest fragmentami filmów.