Jakieś duże japońskie miasto i nieustannie padający deszcz. Rinko - cicha i sympatyczna pracownica telefonu zaufania. Shigehiko - jej mąż, spokojny pracoholik. Nie rozmawiają, nie ma między nimi bliskości. Pewnego dnia Rinko dostaje list wypełniony zdjęciami zrobionymi jej po kryjomu. Zdjęciami przedstawiającymi ją onanizującą się. W ciągu kilku następnych dni dostaje następne koperty z następnymi zdjęciami. Wszystkie ukazują ją w różnych miejscach, w których sama się zadowalała, jedna seria zdjęć przedstawia ją stojącą przed lustrem w bardzo krótkiej miniówie. Takiej, w której nie odważyłaby się wyjść z domu. W jednej z takich kopert dostaje telefon komórkowy. Telefon dzwoni, a anonimowy głos namawia ją do wyjścia w owej miniówie na miasto, do kupienia sobie wibratora, do włożenia go sobie i spaceru po mieście, wreszcie do masturbacji (na mieście, oczywiście). Gdy Rinko odmawia, anonim szantazuje ją zdjęciami, jeśli zaś sie zgodzi, obiecuje oddać wszystkie klicze i pozostałe zdjęcia. Rinko wychodzi z domu...
Wbrew pozorom, film nie jest jakiś perwersyjny, zboczony. Ale przepelniony jest erotyką, która spływa po widzu podczas oglądania go, jak krople deszczu nieustannie spływające po głównych bohaterach. Ciągle napięcie, ciągle strach przed nieznanym i samym sobą. Czarno-białe zdjęcia dodają mroku, a przy ciąglej aurze tajemniczości i zagrożenia otrzymujemy dzieło idealnie wpisujące się w ramy kina noir. Tsukamoto zdaje się mówić: nie wstydź się swojego ciala, ale poznaj je, nie wstydź się siebie i tego naco masz ochotę, otwórz się i weź to co chcesz. "Wąż czerwcowy" to pyszne danie, każdy jego składnik jest potrzebny, każdy odgrywa ważną rolę. Danie odpowiednio przyprawione i odpowiednio zaserwowane. Niepokojące, intrygujące, seksowne. SMACZNEGO!