Na wstępie muszę powiedzieć, że trochę szkoda mi tego filmu. Babbit nie sprostała do końcu wymaganiom scenariusza i była w stanie opowiedzieć historii w sposób naprawdę fascynujący i godny materiału przygotowanego przez Nazemiana i Schrafta. Jednak film i tak pozytywnie mnie zaskoczył, bo spodziewałem się czegoś zdecydowanie gorszego. Tymczasem "W ciszy" ma jedną ale za to przeogromną zaletę: fascynującą paletę niezwykle intrygujących i złożonych postaci. Przede wszystkim mamy tutaj dwie nastolatki. Obie przeżywają niezwykle silną, skomplikowaną i do pewnego stopnia toksyczną relację z ojcem. W życiu ich obu matka jest w zasadzie postacią nieobecną. Dot straciła matkę w dzieciństwie. Całym jej światem stał się głuchoniemy ojciec. Żeby być bliżej niego Dot również "traci" słuch i głos, traci przynajmniej dla świata. Dot tak bardzo utożsamia się z ojcem, że rezygnuje z własnego życia. Nina również jest bardzo blisko związana ze swoim ojcem. Jednak jej bliskość przybiera inną, bardziej cielesną formę. Jej ojciec zdaje sobie sprawę z problemu, jakim jest uprawianie seksu z własną córką, lecz nie potrafi się opanować. Pod przykrywką miłości kryje się jednak spora doza nienawiści skierowanej nie tylko wobec córki, lecz wobec całego żeńskiego rodu. Matka Niny z kolei żyje odseparowana od realnego świata grubym murem psychotropów. Woli ignorować rzeczywistość, tracą powoli wszystko, co tak bardzo kochała. A to jeszcze nie wszyscy bohaterowie. Jest jeszcze Connor i Michelle, którzy skrywają własne problemy za maskami ról przygotowanych przez system edukacyjny.

"W ciszy" jest filmem, któremu zabrakło trochę prawdziwej atmosfery. Jednak cała plejada interesujących postaci i niezła gra aktorska (w przypadku Eddie Falco wręcz mistrzowska) sprawia, że jest to obraz warty obejrzenia.