z tą radosną nutką to troche przesadzasz,bo w ujęciu w którym John wykonuje swoje "kocie ruchy" a chłopaki i Elvir próbują go naśladować rżałem ze śmiechu. niestety zaraz nastąpił płacz i znalazłem się w dziwnej sytuacji. w depresji przed seansem bynajmniej nie byłem,ale film mnie dobił kompletnie i na pewno przez jakiś tydzien będe chodził jak struty. jeszcze lepiej niż Querelle mówi o akceptacji kobiety w ciele mężczyzny. Volker Spengler,ten pan swoją rolą doprowadził mnie do niemałego zachwytu. jednym mrugnięciem oczkiem czy masturbacją przy ulubionej płycie wyraża więcej niż tysiąc złamanych dusz. znowuż Ingrid Caven,kolejna świetna rola. zdjęcia i NF wstawki cudowne. a za sam fassbinderowski geniusz niech posłuży początek. Elvira po zdemaskowaniu przez kochanka jest boleśnie bita a w tle leci Adagietto Mahlera (!!!). czegoś takiego w życiu nie widziałem i prawdopodobnie już nie zobaczę ( jedynie ending American Soldier może się z tym równać). Bergman,Resnais,Russell,Godard. to tylko pare nazwisk którymi Fassbinder na pewno inspirował się przy skrypcie. Sekwencja z zakonnicą to niesamowite połączenie 4 różnych stylów wspomnianych panów. a same główne motywy niejednokrotnie wykorzysta Wim Wenders (dla niekumatych nie o to co myślicie mi chodzi). nie ma to tamto,najlepszy film R.W.F !

ps.za sam monolog Fassbindera który towarzyszy ostatniej scenie,daje 3 złote palmy i niedźwiadka z Berlina.