Jak oglądałam film 1 raz, to też miałam podobne wrażenia, ale po kilku latach. trochę się zmieniło moje spojrzenie. Oczywiście, że każdy walczył o przeżycie- poza tym dziwnym psychologiem. Jak weszli na pokład Ikara 1, znaleźli tylko kurz, nie było żadnych oznak, że ktoś jeszcze przeżył, nie mogli spytać o nic komputera.
Capa w momencie, kiedy dowiedział się o dodatkowym pasażerze wydaje mi się, że spanikował. Kto normalny leciałby po broń? Nie wiedzieli przecież, kim ten szalony kapitan był ani co zamierzał, mieli co najwyżej ten urywek, gdzie coś bredzi, nie wiedział, czy gość jest niebezpieczny, nie musiał od razu poskładać układanki, że zamordował całą załogę. Capa odnajduje go w pokoju z widokiem i dopiero po tym, jak kapitan go atakuje okazuje się, że ma mordercze zapędy. Dla mnei dziwniejsze jest, że AI nie poinformowało całej załogi na samym początku, że mają dodatkowego niezidentyfikowaneto pasażera.
Z Macem racja- na początku 'oparzenie' od lodowatej wody, a potem 3 nurkowania.
Co do kapitana nadczłowieka- to akurat nie wydaje mi się dziwne. Po jego stronie jest szaleństwo i brak lęku, brak uczuć, przez 7 lat jego misją było zniszczenie, a Capa i reszta załogi boja się o siebie, bliskich i ludzkość- i nie są wprawionymi mordercami. 
Swoją drogą, filmów katastroficznych jest jak psów, fajnie, że Boyd zaproponował coś trochę innego.